ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΠΛΗΞΙΑ 

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

 ΚΒ' ΜΕΡΟΣ 

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

 1

«Περὶ Παύλου γὰρ καὶ Πλάτωνος ζητήσεως οὔσης, ὁ μὲν Ἕλλην ἐπειρᾶτο δεικνύναι, ὅτι ὁ Παῦλος ἦν ἀμαθὴς καὶ ἰδιώτης˙ ὁ δὲ Χριστιανὸς ὑπὸ ἀφελείας ἐσπούδαζε κατασκευάζειν, ὅτι Πλάτωνος λογιώτερος ἦν Παῦλος. Οὕτω δὲ τοῦ Ἕλληνος ἐγίνετο τὰ νικητήρια, τούτου κρατοῦντος τοῦ λόγου. Εἰ γὰρ Πλάτωνος ἐλλογιμώτερος ἦν ὁ Παῦλος, πολλοὺς εἰκὸς ἀντιλέγειν, ὅτι οὐ τῇ χάριτι, ἀλλὰ τῇ εὐγλωττίᾳ περιεγένετο. Ὥστε ὑπὲρ τοῦ Ἕλληνος ἦν τὸ λεγόμενον ὑπὸ τοῦ Χριστιανοῦ˙ ὃ δὲ ἔλεγεν ὁ Ἕλλην, ὑπὲρ τοῦ Χριστιανοῦ ἦν. Εἰ γὰρ Παῦλος ἀπαίδευτος ἦν, ἐκράτησε δὲ Πλάτωνος, ὅπερ ἔλεγον, λαμπρὰ γέγονεν ἡ νίκη. Τοὺς γὰρ ἐκείνουν μαθητὰς λαβὼν ὁ ἀμαθὴς ἅπαντες ἔπεισε, καὶ πρὸς ἑαυτὸν ἤγαγεν. ὅθεν δῆλον, ὅτι οὐκ ἐν σοφίᾳ ἀνθρωπίνῃ τὸ κήρυγμα περιγέγονεν, ἀλλὰ Θεοῦ χάριτι. Ἵν’ οὖν μὴ ταῦτα πάσχωμεν, μηδὲ καταγελώμεθα οὕτω διαλεγόμενοι πρὸς Ἕλληνας, ἐπειδὰν ἡμῖν πρὸς αὐτοὺς ἀγὼν ᾗ, κατηγορῶμεν τῶν ἀποστόλων ὡς ἀμαθῶν˙ ἡ γὰρ κατηγορία αὕτη ἐγκώμιον. Καὶ ὅταν εἴπωσιν ἐκεῖνοι, ὅτι ἄγροικοι ἦσαν οἱ ἀπόστολοι, προσθῶμεν ἡμεῖς, καὶ εἴπωμεν, ὅτι καὶ ἀμαθεῖς καὶ ἀγράμματοι καὶ πένητες καὶ εὐτελεῖς καὶ ἀσύνετοι καὶ ἀφανεῖς. Οὐκ ἔστι βλασφημία τῶν ἀποστόλων ταῦτα, ἀλλὰ καὶ δόξα, τὸ τοὺς τοιούτους τῆς οἰκουμένης λαμπροτέρους φανῆναι. Οὗτοι γὰρ οἱ ἰδιῶται καὶ ἄγροικοι καὶ ἀμαθεῖς τοὺς σοφοὺς καὶ δυνατοὺς καὶ τοὺς τυράννους, καὶ τοὺς ἐπὶ πλούτῳ καὶ δόξῃ καὶ τοῖς ἔξωθεν πᾶσι κομπάζοντας, ὡς οὐδὲ ἄνδρας, οὕτω κατηγωνίσαντο. Ὅθεν δῆλον, ὅτι μεγάλη ἡ τοῦ σταυροῦ δύναμις, καὶ οὐκ ἀνθρωπίνῃ ἰσχύϊ ταῦτα ἐγίνετο». ’γιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, PG 61, 28D

-Οι Νεοπαγανιστές κατηγορούν το Χριστιανισμό για ειδωλολατρία, ξεχνώντας ότι – αντίθετα με το Χριστιανισμό – οι μύθοι είναι, σύμφωνα με τα δικά τους τα λόγια, συμβολικοί και όχι πραγματικές ενανθρωπίσεις, ώστε εξαιτίας αυτών των ενανθρωπίσεων να δικαιολογείται η απεικόνιση του θεού, και συγκρίνοντας ανόμοιες περιπτώσεις ταυτίζουν την ειδωλολατρία τους με ιστορικές ενανθρωπίσεις.

-Οι Νεοπαγανιστές κατηγορούν την Εκκλησία επειδή έχει μεταφυσικά δόγματα, ενώ οι ίδιοι που δογματίζουν δίνοντας ΜΙΑ κρυφή ερμηνεία σε καθένα από τους χιλιάδες μύθους (πράγμα που ουδέποτε έκαναν οι Αρχαίοι) αυτοί δεν είναι καθόλου δογματικοί.

-Οι Νεοπαγανιστές κατηγορούν την Εκκλησία ότι αντιτίθεται στην Επιστήμη και την Γνώση, ενώ όταν η Επιστήμη αποφαίνεται ότι το σύμπαν έχει αρχή,  ότι η εντροπία αυξάνεται συνεχώς, το σύμπαν δεν είναι άφθαρτο και ο χρόνος δεν είναι κυκλικός, ότι το σύμπαν διαστέλλεται συνεχώς για πάντα και ότι ο χρόνος είναι γραμμικός, αυτοί το ρίχνουν στην παγανιστική ψευδο-αντιεξουσιαστική συνωμοσιολογία, λέγοντας ότι η Επιστήμη είναι μέσον εξουσιασμού, και αποκαλώντας «ανθέλληνες» όσους συμφωνούν με αυτήν.

-Οι Νεοπαγανιστές τολμάνε να αποδίδουν στην αρχαία θρησκεία την επιστήμη, τη στιγμή που αρχαία μαντεία και η αρχαία θρησκεία απαγόρευε οποιαδήποτε διατάραξη της φύσης, και τη στιγμή που οι ιερείς  τους κατέτρεχαν τους επιστήμονες, όταν οι τελευταίοι υπεστήριζαν την ηλιοκεντρική θεωρία, κι όλα αυτά τα ονομάζουν υποκριτικά «οικολογία», η οποία – σύμφωνα με τους Ν/Π – σημαίνει σωτηρία των καιγόμενων δασών με χορούς κι επικλήσεις «θεών».

-Οι Νεοπαγανιστές ισχυρίζονται ότι κατάγονται απευθείας από την αρχαία θρησκεία και λένε ό,τι έλεγε κι αυτή, τη στιγμή που είναι πασίγνωστο ότι οι ιδέες τους αυτές εμφανίστηκαν μετά το 1991 και έχουν πολύ επηρεαστεί από νεοεποχίτικα (Νταίνικεν, Μπλαβάτσκυ κ.ά.) εξωελληνικά (θρησκεία Μάγιας, εσωτερισμός, βουδισμός κ.ά. ανατολικές θρησκείες) και νεωτερικά (αναρχισμός, οικολογία, φυλετισμός κ.ά.) ιδεολογήματα κι όχι, όπως οι Νεοπαγανιστές ισχυρίζονται, από τίποτε Αρχαίους Παγανιστές, που δήθεν κρύβονταν επί 2000 χρόνια σε σπηλιές και απόμακρα χωριά. Είναι πέρα για πέρα κωμικό, να αποκαλούν τους Ορθόδοξους εβραιόψυχους και Γαλιλαίους, αυτοί, που πριν γίνουν ή για να γίνουν Νεοδωδεκαθεϊστές, επηρεάστηκαν από τους Ινδιάνους Σαμάνους της Βόρειας Αμερικής ώς τους Ινδούς και τους Κινέζους και από τον βορειογερμανικό παγανισμό ώς τους Βαβυλώνιους, τους ζωροαστριστές Πέρσες και τους Χαλδαίους. Τουλάχιστον η Γαλιλαία είναι πιο κοντά, απ’ όλα αυτά τα μέρη.

-Οι Νεοπαγανιστές νομίζουν ότι αποτελούν εκτός από της αρχαίας Ειδωλολατρίας τη συνέχεια και τη συνέχεια του Νεοελληνικού Διαφωτισμού. Οι Νεοέλληνες Διαφωτιστές, είτε οι ίδιοι ήταν αντικληρικαλιστές είτε κληρικοί, ποτέ δεν προώθησαν καμμία ειδωλολατρία˙ ήταν αρχαιόφιλοι «φωτισμένοι» δυτικιστές και σε καμμιά περίπτωση αντιχριστιανοί ή άθεοι ή.. παγανιστές.

-Οι Νεοπαγανιστές παριστάνουν και τους υπερασπιστές της Ευρώπης εναντίον της Ανατολής. Ξεχνάνε ότι η Ευρώπη είναι Ελληνική, Ρωμαϊκή και Χριστιανική – εις πείσμα της αγάπης τους για τους βάρβαρους πολυθεϊστές Βορειο-Δυτικούς Ευρωπαίους και του προχριστιανικού, ανθρωποφάγου (σε πολλές περιπτώσεις) καλυβοπολιτισμού τους. Διότι, όλοι γνωρίζουν πόσο «υπέροχος» κι «εξελιγμένος» ήταν ο προχριστιανικός ευρωπαϊκός πολιτισμός των Ρως, των Ούννων, των Βουλγάρων, των Αβάρων, των Κουμάνων, Εζεριτών και των Νορμανδών, των Γότθων, των Ισπανών, των ’γγλων, των Πολωνών κ.ά., προτού όλοι αυτοί εκχριστιανιστούν. Αφού οι Νεοπαγανιστές αρνούνται το Χριστιανισμό, αφού (όποτε τους συμφέρει) θεωρούν ότι «Ελληνισμός και Ρωμαϊσμός είναι ασύμβατα μεγέθη», αποδεικνύεται  πως είναι, είτε το ξέρουν είτε το αρνούνται, εθνικιστές και οι κατεξοχήν αντιευρωπαίοι.

-Εκτός από τις ύβρεις, οι Νεοπαγανιστές, όπως φαίνεται από τα γραπτά τους, έχουν ένα στυλ, που κυμαίνεται από μια «απολλώνεια εθνικοφροσύνη» εκτυφλωτικού προμηθεϊκού φωτός, κι έναν μουσειακό, μανιχαϊστικό, νιτσεϊσμό τύπου «οι βλάκες χατζηέλληνες κατακτητές από εκεί, οι φωτοδότες επανελληνιστές εαυτοί μας από δώ, και η τιτάνεια μάχη αναμεταξύ τους», ώς μια αριστερή ρητορεία, όπου αντί για τους ιμπεριαλιστές Αμερικάνους, τώρα τη θέση του θανάσιμου εχθρού έχει πάρει «ο Γιαχβέ» κι αντί για τον «παγκόσμιο καπιταλισμό», τώρα πια φταίει η «παγκόσμια Ιερουσαλήμ» κι ο «ιουδαιοχριστιανισμός». (Καθόλου παράξενο˙ άλλωστε, οι Εβραίοι είναι.. καπιταλιστές! Τα γνωστά άλματα στη σκέψη, που οδηγούν στον Καιάδα την Λογική.) Επίσης, μια αντικρατιστική αντίληψη, δήθεν αντιεθνικιστική, ψευτοαντιεξουσιαστική, που με άλωθι τον αρχαίο πολιτισμό και την προσπάθεια για την – χωρίς κρατική βία – παγκόσμια επικράτησή του, καταλήγει να εκμηδενίζει τους υπόλοιπους πολιτισμούς ως ανύπαρκτους ή κατώτερους ή ασήμαντους ή.. ελληνικούς! Έτσι, τα έχουν καλά με όλους˙ με τους δεξιούς υπερέλληνες εθνικιστές και με τους απογοητευμένους αριστερούς της μετά το 1989 εποχής. Με τους «Ευρωπαϊστές/ουμανιστές» και με τους φυλετιστές. Μ’ αυτούς που θέλουν και στο Υπερφυσικό να μην πιστεύουν και θεούς να λατρεύουν. Με τους οπαδούς της ανωτερότητας του ελληνικού πολιτισμού και με τους αντικρατιστές που δεν αντέχουν το («κακό» κατ’ αρχήν, αλλά εν τέλει και «ανθελληνικό» επιπλέον, όταν οι «αντικρατιστές» μολυνθούν από τον – τάχα μη ρατσιστικό – αρχαιοελληνικό αντικρατισμό, ελλαδικό κράτος). Απ’ όλα έχει ο μπαχτσές. Και απολλώνειους «πουριτανούς» αρχαιολάτρες, που σουφρώνουν τη μύτη στο άκουσμα του «μη ελληνικού, ασιατικού τσιφτετελιού», αλλά και πανελληνιστές αρχαιολάτρες, που αμέσως τάσσονται υπέρ του τσιφτετελιού, αφού πρώτα έχουν «αποδείξει» ότι αυτό κατάγεται  από την αρχαία Ελλάδα. Δηλαδή, η στάση τους προς κάθε πράγμα συναρτάται της καταγωγής του. Τέτοιο επίπεδο έχουν.

-Οι Νεοπαγανιστές κατηγορούν τον Χριστιανισμό για δυισμό. Προφανώς έχουν μπερδέψει τα πολυθεϊστικά αυγά και τα καλάθια. Ο Χριστιανισμός δεν έχει καμμία δεύτερη Αρχή. Ούτε ο Διάβολος είναι συναιώνιος και ισοδύναμος του Θεού ή μη κτίσμα του ούτε η κτίση αντιπαρατίθεται στο Θεό, αφού από αυτόν παίρνει το Είναι, ούτε υπάρχει εναντίωση μεταξύ ύλης και νόησης, αφού και τα δύο είναι κτιστά. Αντίθετα, η Ειδωλολατρία είναι κατεξοχήν δυαρχική, αφού στην ύλη αντιπαραθέτει το πνεύμα, και στο γίγνεσθαι αντιπαραθέτει το είναι (καταλήγοντας να πιστεύει ότι ο εν τω γίγνεσθαι κόσμος δεν είναι πραγματικός). Αλλά και αυτοί οι Νεοπαγανιστές είναι κατεξοχήν δυιστές και μανιχαϊστές, αφού στη θέση του Σατανά έχουν βάλει το Χριστιανισμό, τον οποίο θεωρούν ως το Υπέρτατο Κακό. Από την αλλαγή του κλίματος στην Ελλάδα του 4^ου μ.Χ. ώς τον αιρετικό Αλάριχο, για όλα φταίει ο Χριστός. Παράδοξη άποψη, από ανθρώπους, που δεν δέχονται την ύπαρξη απόλυτου καλού και κακού.

-Οι Νεοπαγανιστές κατηγορούν το Χριστιανισμό ότι είναι αρνησίζωος. Προφανώς ψεύδονται ασύστολα. Ο Χριστιανισμός υπόσχεται αιώνια ζωή όχι σε έναν άλλο πνευματικό κόσμο, αλλά σε αυτόν εδώ, όταν θα ανακαινιστεί και θα αφθαρτοποιηθεί. Απείρως πιο φιλόκοσμη αντίληψη, από την μισόκοσμη αντίληψη των Ειδωλολατρών, οι οποίοι θεωρούσαν το Κακό εγγενές στοιχείο της Ύλης και θεωρούσαν τον θάνατο βασικά ως λύτρωση από το «κακό» σώμα, καταλήγοντας, για παρηγοριά, να δογματίζουν, ότι πραγματικός κόσμος είναι μόνο αυτός των ιδεών και της νόησης, κι όχι ο υλικός. 

-Οι πάμπολλες νεοπαγανιστικές οργανώσεις ισχυρίζονται η κάθε μιά ότι εκπροσωπούν την αρχαία θρησκεία, λογομαχώντας και διαξιφιζόμενες συνεχώς αναμεταξύ τους, για το ποια από αυτές εκπροσωπεί πραγματικά την αρχαία θρησκεία. Οι Ευημεριστές κατά όσων αποκαλούν «γελοιότητα» τον Ευημερισμό, αυτοί που μιλάνε για μετεμψύχωση θεών κατά αυτών που την αρνούνται, οι μεν κατά των UFO-θεών, οι δε κατά των «αιρετικών Εθνικών» ˙ ώσπου να αποφασίσουν όλοι αυτοί τι πιστεύουν όλοι μαζί, δεν δικαιούνται να μας λένε, ο καθένας, ότι εκπροσωπούν την αρχαία θρησκεία, και  κάθε φορά που θα μας λένε ότι αυτοί εκπροσωπούν την γνήσια «Πατρώα Λατρεία», εμείς θα τους προτείνουμε να κάνουν καμμιά Οικουμενική Σύνοδο και δημοκρατικά να αποφασίσουν επιτέλους, αν οι «θεοί» είναι Ούφο ή Ηλεκτρόνια ή Κεντρομόλες Δυνάμεις ή μετενσαρκωμένοι θνητοί ή απλώς, «ζώντα Στοιχειά και Σκιάχτρα».

-Οι Νεοπαγανιστές, με το «έτσι θέλω» ο καθένας τους, επιλέγουν ό,τι τους αρέσει από την αρχαιότητα, έπειτα απολυτοποιούν την «αίρεσή» (επιλογή) τους, θεωρούν δηλαδή ότι το τμήμα του αρχαίου πνεύματος, το οποίο επέλεξαν, είναι η Ουσία του αρχαίου πνεύματος, και εν τέλει κατηγορούν ως προδότες του αρχαίου πνεύματος όσους δεν δέχονται την απολυτοποίηση που διέπραξαν. Δεν κατανοούν την πολυμορφία της αρχαίας σκέψης. Δεν κατανοούν ότι δεν υπήρξε κυρίαρχη φιλοσοφική σχολή. Ακόμη χειρότερα, πιστεύουν ότι όλοι οι Αρχαίοι είπαν τα ίδια πράγματα ή ότι αναμεταξύ τους διαφωνούσαν σε λεπτομέρειες! Δεν  είναι μόνον οι Χριστιανοί, τους οποίους οι Νεοπαγανιστές κατηγορούν ως «προδότες», αλλά επιπλέον, με τον πολυθεϊστικό οδοστρωτήρα τους ισοπεδώνουν και κάθε διαφορά στο «εσωτερικό» της Αρχαιότητας, απορρίπτοντας ως «μη αρχαιοελληνικό» ακόμη και κάθε τι αρχαιοελληνικό, που απλώς δεν συμφωνεί με την αίρεσή τους.

-Οι Νεοπαγανιστές, έχοντας αυτήν την πεποίθηση, ότι μπορούν να βιάζουν την αρχαιοελληνική σκέψη ανάγοντας σε «ουσία» της εκείνο το τμήμα της, που αυτοί (ο εκάστοτε Νεοπαγανιστής) επιδοκιμάζουν κι επιλέγουν, χαρακτηρίζουν είτε ως «μη αρχαιοελληνικά» είτε ως «ασήμαντες λεπτομέρειες» ό,τι δεν συμφωνεί με το τμήμα της αρχαιοελληνικής σκέψης που επέλεξαν. Πολύ έξυπνη μέθοδος. Πολύ φιλοσοφημένη. Ύστερα ειρωνεύονται  κι από πάνω την χριστιανική άποψη περί μίας αλήθειας. Προφανώς, οι Νεοπαγανιστές, είτε πιστεύουν ότι λ.χ. ο Πλάτωνας θεωρούσε πως μοιραζόταν μαζί με τον άσπονδο εχθρό του, τον Δημόκριτο ή με τους ποιητές, την Αλήθεια είτε πιστεύουν ότι ο δικός τους δογματισμός της μίας ενιαίας αρχαιοελληνικής σκέψης/αντίληψης περί θεών και της μίας ερμηνείας των άπειρων εκδοχών κάθε μύθου είναι σοβαρός.

-Οι Νεοπαγανιστές βρίζουν χυδαία, χλευάζουν κάθε τι χριστιανικό και Ορθόδοξο˙ από το Θεό, τον Χριστό, την Παναγία και τους άγιους, ώς και τους απλούς Χριστιανούς απειλούν ξεδιάντροπα με φυσικό αφανισμό. Δεν δεχόμαστε να απαντήσουμε, φυσικά, με αντίστοιχες βρισιές σε ενήλικες που «εκμηδενίζουν» τον «αντίπαλο», τους Χριστιανούς, με βρισιές δεκάχρονων παιδιών.  Δεν τους αξίζει τίποτε άλλο, παρά η έκθεση των ύβρεών τους, ώστε να φανεί το επίπεδό τους. Δεν έχουν καθόλου σεβασμό, και τις ψευτιές τους ότι – όντας πολυθεϊστές – σέβονται τις άλλες θρησκείες ας τις πουν σε ανθρώπους που δεν έχουν γνώση του αηδιαστικού υβρεολόγιού τους.

-Οι Νεοπαγανιστές, διαστρεβλώνουν όχι μόνο την αρχαιοελληνική θρησκεία, η οποία ήταν ανοργάνωτη πανελληνίως, δίχως ιδεολογικές φιλοσοφικές αρχές και δόγματα, αλλά και την Ορθόδοξη θρησκεία. ’νθρωποι που ανοίγουν τον Migne για να συλλέξουν ύβρεις κατά «Ελλήνων», και ουδέποτε για να μελετήσουν σοβαρά αυτό το οποίο αντιμάχονται. Αντιγράφουν απλώς τυχαίες γερμανίδες θεολόγους, τυχαίους πρώην παπικούς καλόγερους, που φυσικό είναι να γράφουν μόνο γι’ αυτό που γνωρίζουν καλά, τη Δύση, κι έτσι πιστεύουν ότι γνωρίζουν κάτι για την Ορθοδοξία. Δε γνωρίζουν τίποτα γι’ αυτήν, όπως τίποτα δε γνωρίζουν και για τη φύση της αρχαίας θρησκείας. Όταν ο Ιοβιανός εκδίδει έδικτα από τον τάφο του κι οι Διδαχές των Αποστόλων γίνονται ο συγγραφέας Didache, όταν «η σύνοδος της Καρχηδώνας απαγορεύει τη μελέτη εθνικών βιβλίων» και «η σύνοδος της Λαοδικείας προστάζει το θάνατο των μάγων», όταν «ο Χωνιάτης καυχάται που χάθηκε το κλέος της Αθήνας», όταν η σύνοδος της ’γκυρας ομιλεί περί Σατανά, όταν η Σκυθόπολη γίνεται «στρατόπεδο συγκέντρωσης Εθνικών», όταν «ο Χρυσόστομος αποκαλεί δαίμονες τα βιβλία του Σαράπειου», όταν «ο Θεός της Π.Δ. προστάζει των Ιεζεκιήλ να φάει ανθρώπινα κόπρανα», έχουμε κάθε δικαίωμα να αμφιβάλλουμε για την δυνατότητα των ανθρώπων αυτών να μιλάνε περί Ορθοδοξίας. Ας αφήσουν τον Χριστιανισμό ήσυχο. Δεν έχουν τα φόντα, ούτε καν για να τον συκοφαντήσουν˙ τόσο ασήμαντοι είναι και τους λυπόμαστε, που από το βούρκο με τα κόπρανα όπου πασαλείφονται, εκεί χάμω, στριγγλίζουν εναντίον του Χριστιανισμού με τη φωνούλα τους. Ας στριγγλίζουν όσο τους πάει. Τα κόπρανα ούτε καν τα ποδοπατά κανείς: απλώς τα αποφεύγει.

-Οι Νεοπαγανιστές κάνουν λόγο για προδοσίες μελών της Εκκλησίας, ενώ είναι πασίγνωστο ότι οι Πολυθεϊστές έχτιζαν επάνω στον «Ιερό» τους «Βράχο» και αλλού ναούς στη Θεά Ρώμη και τους παγανιστές αυτοκράτορες, κατείχαν άπειρα ρωμαϊκά αξιώματα και προσεύχονταν στον Δία για τη αιώνια κυριαρχία της Ρώμης, ενώ παλιότερα τα μαντεία τους έβγαζαν χρησμούς ότι η υποδούλωση στους Πέρσες είναι αναπόφευκτη, κι ενώ είναι πασίγνωστο ότι οι Επαναστάτες του 1821 πρώτα υπέρ Χριστιανισμού πολέμησαν, όπως οι ίδιοι λένε.

-Οι Νεοπαγανιστές αναφέρονται χλευαστικά στους σύγχρονους Έλληνες, πως «το μόνο που ξέρουν είναι να χορεύουν τσιφτετέλι και να κάνουν το σταυρό τους». Είναι, πραγματικά, για γέλια τέτοιες απόψεις. Προφανώς, στην Αρχαιότητα δεν χόρευαν τον κόρδακα ούτε το κούναγαν το φιδίσιο το κορμί τους ούτε έπαιζαν τον κότταβο οι εταίρες στα φιλοσοφικά πάρτυ, αλλά όλοι, από τον πιο βάρβαρο δούλο και την πιο άξεστη χωριάτισσα πλύστρα ώς τον Σωκράτη φιλοσοφούσαν, με σκοπό να μετεξελιχθούν σε ασώματες Ανώτερες Συνειδήσεις του Σύμπαντος, δίχως το αηδιαστικό (όπως λέει ο Κέλσος) ανθρώπινο σώμα τους. Προφανώς, τότε δεν υπήρχε όχλος αγόμενος και φερόμενος, αλλά η κοινωνία των πολιτών. Όμως, αυτά είναι νεοπαγανιστικές ανοησίες. Όπως σήμερα, σε έναν Καβάφη, σε έναν Σεφέρη και σε έναν Κονδύλη αντιστοιχούν εκατομμύρια απλοϊκοί Νεοέλληνες, έτσι και τότε, σε έναν Αριστοτέλη, σε έναν Πλάτωνα και σ’ όλους εκείνους τους γίγαντες της φιλοσοφίας αντιστοιχουσαν εκατοντάδες φιλοσοφοφάγοι Ιεροφάντες και εκατοντάδες χιλιάδες φουκαράδες άσημοι αρχαίοι Έλληνες, που είτε σκοτώνονταν σαν τις μύγες είτε εξανδραποδίζονταν στους άπειρους βλακώδεις πολέμους μεταξύ των αρχαίων πόλεων-κρατών,  και είχαν το νου τους μόνο στη μάσα, στην εξουσία και στα όμορφα Φρυγόπουλα. Τιμούμε τους πρώτους˙ όχι τους δεύτερους. Οι δεύτεροι είναι απλώς οι βιολογικοί  πρόγονοι όλων μας.

-Οι Νεοπαγανιστές κι οι αρχαιολάτρες, όντας εκδυτικισμένοι, διαστρεβλώνουν κάθε έννοια ελληνικότητας. Γι’ αυτούς, π.χ. η όπερα είναι ελληνικότερη από την εκκλησιαστική ή την κοσμική λαϊκή μουσική, απλώς και μόνο επειδή οι ξένοι συνθέτες συνέθεσαν όπερες βασισμένες σε αρχαιοελληνικά θέματα (ξεχνάν οι αρχαιόπληκτοι, πως ακριβώς οι ίδιοι συνθέτες έγραψαν και πολλές όπερες θρησκευτικού περιεχομένου, «ιουδαιοχριστιανικές»). Μέσα στην αγνοιά τους για την εκκλησιαστική και λαϊκή μουσική αγνοούν ότι η βυζαντινή μουσική θεωρία είναι απευθείας απόγονος της αρχαιοελληνικής-ελληνιστικής˙ ότι η αρχαιοελληνική μουσική είχε πολλές θρηνώδεις, ανατολίτικες μελωδίες και μουσικές κλίμακες (το δείχνουν άλλωστε ακόμη και τα ονόματά τους), όπως η βυζαντινή και μεταβυζαντινή λόγια και δημοτική ελληνική μουσική.

-Οι Νεοπαγανιστές μισούν και περιφρονούν τους Ορθόδοξους συμπατριώτες τους. Οι Νεοπαγανιστές αποκαλούν Έλληνες τους Καλάς Καφίρ, τους Χιλιανούς, τους Μάο Μάο, τους Τούρκους, αλλά τους Έλληνες Ορθόδοξους, δεν τους παραδέχονται για Έλληνες. Έχουμε να κάνουμε με μια εντελώς φασιστική και παράλογη νοοτροπία.Τους μουσουλμάνους της Θράκης, που όλοι ξέρουμε πώς αυτοαποκαλούνται, οι Νεοπαγανιστές τούς αποκαλούν «Έλληνες (στην εθνικότητα) Μουσουλμάνους». Αν, όμως, ξαφνικά αυτοί οι  θρακιώτες Μουσουλμάνοι βαφτίζονταν Ορθόδοξοι, και γίνονταν όμοιοι με τους Ορθόδοξους Έλληνες της Θράκης, τότε οι Νεοπαγανιστές θα έπαυαν να τους αποκαλούν Έλληνες και θα άρχιζαν, τους ίδιους ακριβώς ανθρώπους, να τους αποκαλούν «εβραιόψυχους», «χατζηέλληνες» «κοπρόψυχους», «ιουδαιοχριστιανούς κατακτητές» κ.λπ.

-Οι Νεοπαγανιστές ορύονται «μα πώς γίνεται, οι Έλληνες, που ήταν οι άριστοι στις τέχνες, στη φιλοσοφία, στον πολιτισμό, να ήταν οι χειρότεροι στα θέματα της θρησκείας;» και παριστάνουν τους έξυπνους με τέτοια σοφιστικά επιχειρήματα. Την αθλιότητα της λαϊκής (και μόνης υπαρκτής) αρχαιοελληνικής θρησκείας, την είχαν καταγγείλει οι ίδιοι οι Έλληνες φιλόσοφοι. Πολύ πριν το Χριστιανισμό. Πάλι φταίει ο Χριστιανισμός; Αφού οι ίδιοι οι σοφοί Έλληνες – ως ανώτεροι – κατανόησαν πόσο αφελής είναι η θρησκεία τους. Τα σοφιστικά παραμύθια αυτά, λοιπόν, ας τα αφήσουν κατά μέρους οι Νεοπαγανιστές. Κανείς δεν είπε, βέβαια, ότι η αρχαία θρησκεία ήταν η χειρότερη. Οι παγανιστικές θρησκείες Αιγυπτίων και Φοινίκων ήταν πολύ πιο βάρβαρες.

-Οι Νεοπαγανιστές μαίνονται για τον χαρακτηρισμό «Ειδωλολάτρες», ενώ όταν οι Ειδωλολάτρες θέσπιζαν με ειδικούς νόμους του κράτους (Ιουλιανός) να αποκαλούνται οι Χριστιανοί «Γαλιλαίοι», δεν τους πειράζει καθόλου την «πολυθεϊστική ανεξιθρησκεία» τους.

-Οι Παγανιστές αυτοαποκαλούνται «Έλληνες Εθνικοί» ή «Έλληνες το θρήσκευμα», ενώ τέτοιοι όροι ουδέποτε χρησιμοποιήθηκαν από τους ίδιους τους αρχαίους Έλληνες παγανιστές της κλασσικής ή της προχριστιανικής εποχής, για προσδιορισμό της θρησκευτικής ταυτότητάς τους, καθότι το «Έλληνας» ως θρησκευτικός όρος χρησιμοποιήθηκε πολύ αργότερα μόνο από τους Χριστιανούς, ενώ οι ίδιοι οι Έλληνες της κλασσικής εποχής το είχαν ως δηλωτικό εθνικής καταγωγής˙ αφού λοιπόν οι Νεοπαγανιστές δέχονται πρόθυμα χαρακτηρισμούς που οι Χριστιανοί τους απέδοσαν τον τέταρτο αιώνα, να αποδεχθούν και τους όρους «Ειδωλολάτρης» και «Παγανιστής» που επίσης οι Χριστιανοί τούς προσδίδουν.

-Οι Νεοπαγανιστές έχουν βρεί άλλη σοφιστική απάντηση, όταν τους αποκαλούν «Παγανιστής». «Δεν είμαι Παγανιστής», λένε˙ «είμαι Έλλην». Ακόμη κι εδώ ψεύδονται. Δεν είναι απλώς Έλληνες. Έλληνες είμαστε κι εμείς οι υπόλοιποι. Δεν είναι η ιδιότητα του Έλληνα, λοιπόν, που τους ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους. Είναι ότι καπηλεύονται την ελληνικότητα, θεωρώντας πως σε αυτήν μετέχουν μόνο όσοι λατρεύουν τα ξόανα. Αυτοί δεν είναι παρά θεοκράτες που ταυτίζουν την Ελλάδα με την πρόχειρα κατασκευασμένη νεοθρησκεία τους, κατηγορώντας από την άλλη τους Ορθόδοξους για θεοκρατία.

-Οι αρχαίοι πολυθεϊστές ήταν Ειδωλολάτρες: προσκυνούσαν τα αγάλματα, θεοποιούσαν ακόμη και δέντρα, πίστευαν πως μέσα σε αγάλματα κατοικεί ο θεός. Γι’ αυτό υπήρξαν πολλές περιπτώσεις, όπου οι κάτοικοι αρχαίων πόλεων αλυσσόδεναν το άγαλμα του πολιούχου θεού τους, σε καιρό πολέμου, ώστε αυτό να μη... το σκάσει (!) και τους εγκαταλείψει. (Η περίπτωση της ά-πτερης Νίκης, που φτιάχτηκε δίχως φτερά, για να μην πετάξει μακριά από την πόλη, είναι παρόμοια.) Σε τι έγκειται η ειδωλολατρία: στη θεοποίηση της κτίσης. Ενώ οι έμφρονες λατρεύουν τον κτίστη και δημιουργό θαυμάζοντας την κτίση του, οι ηθελημένα άφρονες ειδωλολάτρες αντιστρέφοντας τα πράγματα ανυψώνουν και λατρεύουν το κτίσμα περιφρονώντας τον δημιουργό, τον οποίο θεωρούν ανύπαρκτο.

-Οι Νεοπαγανιστές αγνοούν την φύση της αρχαίας θρησκείας. Αυτή, ούτε πανελλήνια ήταν ούτε με ανάμικτα νεοεποχίτικα δόγματα ούτε με ενιαίο λατρευτικό τυπικό ή θρησκευτικό ημερολόγιο ούτε με κοινούς ύμνους ή χορούς˙ ούτε καν ένας μη Αθηναίος Έλλην είχε το δικαίωμα να προσευχηθεί στον ναό της πολιούχου θεάς των Αθηναίων, στον Παρθενώνα. Ούτε αλλόθρησκος να ‘ταν.

-Οι Νεοπαγανιστές είναι νεοεποχίτες στη σύλληψη της θρησκείας τους, διότι ενώ κατακρίνουν ως «χριστιανική» την ιδέα του «έθνους» και ζητούν επιστροφή στην «πολιτισμική ελληνικότητα», όπως με την φαντασία τους ερμηνεύουν την Αρχαιότητα, ως πλήθος πόλεων-κρατών, από την άλλη έχουν πανελλήνιο ιερατείο, πανελλήνιο λατρευτικό τυπικό, πανελλήνιο ημερολόγιο, πανελλήνιους, κοινούς ύμνους και χορούς. Κάνουν κυριολεκτικά ό,τι τους καπνίσει. Πότε ακολουθούν την «χριστιανική» και πότε την «προχριστιανική» νοηματοδότηση του έθνους.

- Όσο κι αν αγωνίζονται να παραστήσουν τους συνεχιστές των αρχαίων ειδωλολατρών, οι Νεοπαγανιστές δε θα το μπορέσουν. Για να το μπορέσουν θα έπρεπε μεταξύ άλλων να κάνουν ανθρωποθυσίες στο Δία, μαστιγώσεις στην ’ρτεμη και τον Διόνυσο, αυτοευνουχισμούς στην Κυβέλη και την ’ρτεμη, εκπορνεύσεις των θυγατέρων τους στην Αφροδίτη, όπως αποδείξαμε ότι έκαναν οι αρχαίοι Ειδωλολάτρες. Αν δεν τα κάνουν όλα αυτά, τότε σημαίνει πως ακολουθούν άλλη θρησκεία, αφού ο τρόπος λατρείας πρέπει να μένει απαράλλαχτος, σύμφωνα με τους Αρχαίους. Γιατί αλλιώς είναι αιρετικοί «Έλληνες»˙ οι «θεοί» δεν ανταποκρίνονται σε προσευχές και λατρευτικά τυπικά διαφορετικά από αυτά των Αρχαίων, διότι αυτά είναι καθορισμένα εξ αρχής, φτιαγμένα έτσι ώστε να δελεάζονται οι θεοί. Τι συνέβη, δηλαδή, και αντί να αυτοευνουχίζονται και να μαστιγώνονται, όπως και οι Ειδωλολάτρες, οι Νεοπαγανιστές ρίχνουν ψωμάκια στους βωμούς των «θεών» τους; ’λλαξαν γευστικά γούστα οι  αιματοπότες θεοί τους, που ζήταγαν να ρέει οπωσδήποτε ανθρώπινο αίμα στους αρχαίους βωμούς τους; Δεν ζητάν τσίκνα πιά; Όχι βέβαια˙ δεν άλλαξαν οι «θεοί», αλλά οι άνθρωποι – ευτυχώς! Το ότι δεν τα κάνουν όλα αυτά, οι Νεοπαγανιστές, σημαίνει ότι δεν τηρούν τα ακριβή έθιμα των Αρχαίων. Απλώς οι Νεοπαγανιστές ίδρυσαν μια θρησκεία κατ’ όνομα μόνο Πατρώα και κατ’ όνομα μόνον Αρχαιοελληνική. Ό,τι δεν τούς συμφέρει, ό,τι δεν συμβαδίζει με τη χριστιανική “Era Vulgaris”, δηλαδή τα εξανθρωπισμένα ήθη που απαγορεύουν μαστιγώματα κι αποκοπές όρχεων, αυτά τα κρύβουν προσεκτικά από τη βιτρίνα.

-Οι Νεοπαγανιστές είναι απλώς αντιχριστιανοί, με μίσος κατά του Χριστού. Τίποτε περισσότερο. Έχει κανείς την εντύπωση πως, αν δεν υπήρχε ο Χριστιανισμός, δεν θα υπήρχαν καν Ελληνοπαγανιστές, αφού δε θα υπήρχε το αντικείμενο του μίσους τους, ώστε αυτοί να παριστάνουν τους Παγανιστές. Για να εκτονώσουν τον αντιχριστιανισμό τους, πότε αποδέχονται τις απόψεις των Φαρισαίων, πότε των Αρειανών, πότε των αθεϊστών. Εθνικοί, όμως,  σαν τους αρχαίους, δε θα γίνουν ποτέ. Μερικοί ξεπερνάν και τα όρια του αντιχριστιανισμού και αγγίζουν το Σατανισμό, επιβεβαιώνοντας τις απόψεις μας, περί ταύτισης χριστιανικών δαιμόνων και παγανιστικών θεοτήτων. Διότι, μόνο ο Σατανισμός βρίζει ξεδιάντροπα και χλευάζει το πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Ακόμη κι ο Βολταίρος, ακόμη και οι μαρξιστές, ακόμη και το Ισλάμ, ακόμη κι ο Πορφύριος, τον σεβάστηκαν ως φυσιογνωμία. Οι Νεοπαγανιστές, όμως, όχι. Έχουν τόσες διαφορές αναμεταξύ τους, που το μόνο κοινό σύνθημα που έχουν είναι «Κάτω ο Χριστός». Μόνον αυτό είναι κοινό, άρα αυτό είναι η ουσία του Νεοπαγανισμού. Δεν τολμάνε όμως να το πουν ξεκάθαρα, μόνο βρίζουν και λένε ψέμματα περί ιστορίας.

-Οι Νεοπαγανιστές υβρίζουν του Ορθόδοξους ως «εβραιοχριστιανούς», δίχως να εξηγούν, γιατί συμβαίνει οι Χριστιανοί να έχουν αντίθετες απόψεις περί Χριστού και περί Τριαδικότητας του Θεού της Π.Διαθήκης από αυτές των Εβραίων και των Νεοπαγανιστών. Δηλαδή, οι Νεοπαγανιστές συμμαχούν με τον Ιουδαϊσμό κι όχι οι Χριστιανοί˙ κι όπως έχει αποδείξει η ιστορία, ουδέποτε υπήρχε εβραιο-χριστιανικό μέτωπο κατά τρίτων˙ αντίθετα, υπήρξε εβραιο-παγανιστικό μέτωπο κατά Χριστιανών. Αν κάποιοι έχουν Ταλμουδοαρειανικές απόψεις, αυτοί είναι οι Νεοπαγανιστές, αφού χρησιμοποιούν τα επιχειρήματα του Ταλμούδ και του ’ρειου, όταν μιλούν περί Ιησού.

-Οι Νεοπαγανιστές λεν ότι οι Έλληνες έγιναν Χριστιανοί δια της βίας, κάνοντας λόγο για διατάγματα του Θεοδοσίου και του Ιουστινιανού, ενώ είναι γνωστό ότι διώξεις έγιναν στην Μέση Ανατολή, ότι οι αρχαίοι ναοί της αρχαίας Ελλάδας είχαν την καλλίτερη μεταχείρηση από οποιαδήποτε άλλη περιοχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ότι το ελληνικό τμήμα ήταν κατά πλειοψηφία Χριστιανικό πολύ πριν αρχίσουν νομοθετήματα και σποραδικοί διωγμοί, και ότι η έλλειψη διωγμών στην Ελλάδα αποδεικνύεται από την παρουσία ορισμένων Παγανιστών ακόμα και τον 8^ο μ.Χ. αιώνα.

-Τι άλλο λένε για τη Σκυθόπολη, που την αποκαλούν και «το ’ουσβιτς των Ελλήνων»; Τι άλλο λένε για τον Όσιο Νίκωνα, που τάχα έσφαξε Ιουδαίους, Σλάβους και Εθνικούς; Τι άλλο λένε για τους ανύπαρκτους «Εθνικούς Κρητικούς» που ήταν Μουσουλμάνοι επιδρομείς και καταστροφείς της Ελλάδας! Ανακρίβειες, ψέμματα, αναπόδεικτους ισχυρισμούς. Ψέμματα λένε για κάποιον ανύπαρκτο Πρίσκο που κατέγραψε την αντίσταση των «Εθνικών Κρητικών» στα «Κρητικά» του Jus Graeco-Romanun, το οποίο J. G.-R.  είναι συλλογή Βυζαντινών νόμων(!!) κι όχι παραμύθι για παγανιστικά σεμινάρια προπαγάνδας. Ψέμματα λένε για τον Ιωάννη Χρυσόστομο, που δήθεν έγραφε κατά της βιβλιοθήκης του Σαράπειου˙ απλώς διαστρεβλώνουν τα γραπτά του!

-Οι Νεοπαγανιστές αποκαλούν την Υπατία «μάρτυρα του Παγανισμού», παρόλο που έχει αποδειχθεί ότι τα αίτια του φόνου της ήταν πολιτικά. Ακόμη κι ο παγανιστής Δαμάσκιος δεν θεωρεί τη διαμάχη Παγανισμού-Χριστιανισμού ή τη θρησκεία της Υπατίας ως αιτία για τη δολοφονία. Η Υπατία έζησε παρθενική ζωή˙ αν η Υπατία ήταν Χριστιανή, είναι σίγουρο ότι θα αδιαφορούσαν για το φόνο της, θα την χλεύαζαν και θα την περιφρονούσαν ως «ασήμαντη παρθενο-γεροντοκόρη φιλόσοφο».

-Οι Νεοπαγανιστές, αποκαλούν τον ελληνομαθή Μέγα Βασίλειο «φονιά» κι «εγκληματία», «που έφερε γενοκτονίες», δίχως φυσικά να προσκομίσουν την παραμικρή απόδειξη για όλες αυτές τις απίστευτες κατηγορίες εναντίον του˙ απλώς και μόνο για να σκαρώνουν αυτοσχέδια ποιηματάκια. Το γνωστό στυλ των δεκάχρονων παιδιών. Τέτοια σοβαρότητα έχει ο Νεοπαγανισμός. Τέτοιο ήθος. Οι Νεοπαγανιστές θεωρούν πως το Προς τους νέους, όπως αν εξ ελληνικών ωφελοίντο λόγων, του Μ. Βασιλείου είναι κατουσίαν «ανθελληνικό», διότι σύμφωνα με τον Νεοπαγανισμό, «ανθέλληνας» είναι όποιος δεν δέχεται ότι οι αρχαίοι Έλληνες ήταν αλάθητοι και τέλειοι. Αλλά, τότε να κατηγορήσουν και τον Πλούταρχο, ο οποίος έγραψε το Πώς δει τον νέον ποιημάτων ακούειν, στο οποίο προτείνει επιλεκτική προσέγγιση των αρχαίων ποιητών. Ανθέλληνας, λοιπόν, κι ο Πλούταρχος, αφού απορρίπτει τμήμα των «ελληνικών λόγων».

-Οι Νεοπαγανιστές βρίζουν αισχρότατα τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο εξαιτίας των απόψεών του για διάφορα θέματα. Έτσι, αποδεικνύουν την άγνοιά τους για παρόμοιες απόψεις που διετύπωσαν διάφοροι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι.

-Οι Νεοπαγανιστικές οργανώσεις, ισοσταθμίζουν τις πράξεις ανθρώπων από τη μιά (Αβραάμ, Σάρα κ.ά.) με τις πράξεις «θεών» από την άλλη, πράξεις που μόνο από μαχαιροβγάλτες και πόρνες κι όχι από ανώτερους των θνητών «θεούς» θα μπορούσαν να διαπραχθούν.

-Οι Νεοπαγανιστές μιλάνε για «συμβολικούς» μύθους προσπαθώντας να αποενοχοποιήσουν αυτό το όργιο θεομαχιών και θεών-φονιάδων/παιδεραστών, ενώ ο Πλάτωνας, τον οποίο προφανώς ουδέποτε διάβασαν, συμφωνώντας με τους Χριστιανούς, απορρίπτει τέτοιους μύθους, είτε είναι αλληγορικοί είτε όχι, διότι, όπως ο Πλάτων λέει, τέτοιοι μύθοι προξενούν ηθική βλάβη και καθιστούν τους ανθρώπους ερριστικούς και ανήθικους.

-Οι Νεοπαγανιστές αναμασούν νηπιώδη αθεϊστικά επιχειρήματα κατά των χριστιανικών θαυμάτων, και υποστηρίζουν ως ορθολογική μια θρησκεία, η οποία  ήταν γεμάτη μάγια, ονειρομαντείες, νεκρομαντείες, θαύματα «θεών» (Ασκληπιός), μαύρη μαγεία (φαρμακεία-κατάδεσμοι), θεουργία, αστρολογία, θαυματουργικές επεμβάσεις και εγέρσεις νεκρών ηρώων και κάθε ανορθολογιστικό παραλήρημα πολύ πριν την ελληνιστική εποχή, πολύ πριν η «κακή Ανατολή» επικρατήσει. Αφού και σήμερα, στην εποχή της επιστήμης  πιστεύουν στην αστρολογία. Ας μην ασχολούνται με τα χριστιανικά θαύματα. Είναι πολύ μικροί για να φτάσουν τον Χριστιανισμό. Ας αιτιολογήσουν, αντίθετα, τα δικά τους θαύματα της αρχαιότητας. Οι «ορθολογιστές».

-Οι Νεοπαγανιστές από τη μια βρίζουν τους άθεους απειλώντας τους με την οργή των θεών κι από την άλλη τους κολακεύουν, κατακλέβοντας τα επιχειρήματά τους, ώστε να δημιουργηθεί «αντιχριστιανικό μέτωπο». Ώστε, μετά, να μπορούν να δικάζουν με τις «δίκες αθεΐας» όποιον άθεο φιλόσοφο δεν γουστάρουν. Όπως τα καλά παλιά χρόνια. Το μόνο που αποδεικνύουν χρησιμοποιώντας αντιχριστιανικά, αθεϊστικά και εβραϊκά επιχειρήματα είναι, ότι είναι Νεοεποχίτες και συγκρητιστές.

-Οι Νεοπαγανιστές, για να παριστάνουν τους διανοούμενους στους διανοούμενους, παπαγαλίζουν το «Έλληνες είναι όσοι μετέχουν της ημέτερης παιδείας». Αποκρύβουν, όμως, ότι όταν λένε «παιδεία», εννοούν τη λατρεία και την προσκύνηση των ξοάνων και το να καίνε ή να εξορίζουν όσους αρχαίους διανοούμενους αρνήθηκαν όλα αυτά ή απλώς αναρωτήθηκαν αν είναι αληθινά. Διαστρεβλώνουν, δηλαδή, αυτό που ο Ισοκράτης είπε.

-Οι Νεοπαγανιστές, για να παριστάνουν στους «ελεύθερους ανθρώπους»  τους σούπερ-φιλελεύθερους θρησκευτές, αρνούνται πως ο άνθρωπος χρειάζεται σωτήρα-θεό και δηλώνουν αυτοσωτήρες. Προφανώς δεν γνωρίζουν για την ύπαρξη των Ελευσινίων μυστηρίων, των Ορφικών μυστηρίων, των «καθαρμών» κατά την κλασσική εποχή καθώς και πολλών άλλων μυστηρίων της ελληνιστικής εποχής, στα οποία οι αρχαίοι πολυθεϊστές θρησκευτές έτρεχαν να μυηθούν, ώστε να μην «κείτονται στη λάσπη», όταν πεθάνουν και παν στον ’δη και να μην βασανίζονται από τα βασανιστήρια του Κάτω Κόσμου.

-Οι Νεοπαγανιστές, με τον σούπερ αρχαιολατρικό αντιεξουσιασμό τους, είτε φαντάζονται Παγκόσμιους Εξουσιασμούς και μυστικές Συνωμοσίες Αιώνων ή και Χιλιετιών είτε κλείνουν τα μάτια στο ολοφάνερο γεγονός: οι αρχαίοι Έλληνες ήταν ειδωλολάτρες και δούλοι του Κράτους τους. Το κράτος τούς έλεγε να κόβουν το μουστάκι τους˙ αυτοί το έκοβαν. Τους έλεγε να μην το κόβουν˙ δεν το κοβαν. Τους έλεγε να πενθούν, αν ο γιος τους γυρνούσε σώος από τη μάχη˙ αυτοί πενθούσαν. Το Κράτος, είχε δικαίωμα να καταδικάζει σε θάνατο και για τα πιο απλά πράγματα˙ ή να ξεθάβει και να πετά τα οστά νεκρών πολιτών έξω από τα σύνορά του. Το αρχαίο Κράτος ήταν ολοκληρωτικό, διότι όχι απλώς είχε άπειρη δικαιοδοσία πάνω στη ζωή του κάθε πολίτη και ασκούσε (με γυναικονόμους, κήνσορες των ηθών, κ.ά.) απίστευτο έλεγχο στην ιδιωτική ζωή, αλλά και οι ίδιοι οι πολίτες του δεχόταν αυτά τα πράγματα αδιαμαρτύρητα ως φυσιολογικές απαιτήσεις της Πολιτείας. Ελπίζουμε, τουλάχιστον οι σημερινοί «αντικρατιστές»/«αντιεξουσιαστές» να μην είναι τόσο αφελείς, ώστε τα φύκια των «αντιεξουσιαστών» Νεοδωδεκαθεϊστών και των εθνικιστών παγκόσμιων αρχαιολατρών περί ελευθερίας του αρχαίου κράτους, να τα πάρουν για μεταξωτές κορδέλες.

-Οι Νεοπαγανιστές ισχυρίζονται πως η Παλαιά Διαθήκη είναι εθνικιστικό ανθελληνικό εβραϊκό βιβλίο λόγω 2-3 στίχων, ενώ η Π.Δ. είναι γεμάτη από προειδοποιήσεις, απειλές και τιμωρίες κατά των Εβραίων, συνοδευόμενες από τη ρητή υπενθύμιση σε Π.Δ. και Κ.Δ. ότι ο Θεός δεν μεροληπτεί υπέρ κανενός.

-Οι αρχαιολάτρες τύπου Δαυλού όχι μόνο ισχυρίζονται το παραπάνω, αλλά επιπλέον, παρόλο που πανεπιστημιακοί κληρικοί όπως ο π. Γ. Μεταλληνός ρητά ισχυρίζονται το αντίθετο, αυτοί επιμένουν ότι τα «ανθελληνικά χωρία» ψέλλνονται ή διαβάζονται στις εκκλησίες. Ωστόσο, δεν μπορούν να ψελλίσουν τίποτε, ως δικαιολογία για την άγνοιά τους. Καλό θα ήταν, λοιπόν, να ασχολούνται όχι με τον Χριστιανισμό, τον οποίο αγνοούν αλλά με αυτό που τους ελκύει περισσότερο: να αποδεικνύουν, δηλαδή, ότι «Τα ονόματα των γραμμάτων του αλφαβήτου είναι Ελληνικά και Σέξυ» (Δαυλός, τ. 198), γράφοντας επίσης σε εξώφυλλο άλλου τεύχους (62): «Μαντική: η πανάρχαια επιστήμη των προβλέψεων». Αφού η μαντική είναι επιστήμη, τα σχόλια είναι περιττά. Ο Δαυλός, βέβαια, φαίνεται να πιστεύει, ότι τους «ιδεολογικώς απεχθανόμενους» αυτόν Έλληνες πολίτες έχει το συνταγματικό δικαίωμα να τους αποκαλεί «γραικύλους» (σ. 14280), δηλαδή ανθέλληνες ή προδότες ή ψευτοέλληνες, ενώ ταυτόχρονα να μηνύει (την εφημ. Χριστιανική) όσους το αποκαλούν «φασίστες». Φαίνεται, η ιδεολογική απέχθεια προς το Δαυλό αρκεί, σύμφωνα με το Δαυλό, για να μετατρέψει κάποιον σε «γραικύλο». Αλλά, αφού η μαντική είναι επιστήμη, τι συζητάμε τώρα;

-Οι αρχαιολάτρες, δέσμιοι των μύθων του Διαφωτισμού, κατακρίνουν την Π.Δ., χωρίς να έχουν κατανοήσει το νόημά της. Η ηθική που αυτή διδάσκει εμπεριέχεται στις διαρκούς ισχύος εντολές του Θεού κι όχι στις πράξεις των ανθρώπων, που έζησαν τότε. Ούτε κατανοούν ότι η Αποκάλυψη του Θεού και ο τρόπος διαπαιδαγώγισης των ανθρώπων είναι σταδιακή κι όχι μία για όλες τις εποχές. ’λλο τα ήθη των ανθρώπων του 2000 π.Χ. κι άλλο τα ήθη της εποχής του Ιησού. Με διαφορετικό τρόπο, λοιπόν, έπρεπε να τους φερθεί ο Θεός σε κάθε εποχή.

-Οι Νεοπαγανιστές είναι εχθροί του χριστιανικού ανορθολογισμού: «υπάρχει ένα απόκρυφο όνομα του Διός, το οποίο αν προφερθεί με το σωστό τόνο και συντονιστεί με το ανθρώπινο νευρικό σύστημα, σου δίνει ένα ακαριαίο πλήγμα πίσω εδώ στον άτλαντα, στο νεύρο, και πέφτεις νεκρός» (Διιπετές, τ. 4/1993, σ. 25). Μπάμ και κάτω.

-Οι Νεοπαγανιστές κατηγορούν το Χριστιανισμό για θεοκρατία, ενώ οι ίδιοι είναι οι χειρότεροι οπαδοί της θεοκρατίας, αφού ανάγουν την ελληνικότητα στην θρησκεία του Παγανισμού και αρνούνται ότι κάποιος είναι «πραγματικός Έλληνας», εάν δεν είναι  πρώτα Παγανιστής.

-Οι Νεοπαγανιστές ισχυρίζονται ότι η αρχαία Ελλάδα δεν είχε θεοκρατία, τη στιγμή που ο Πλάτωνας, ο Ιουλιανός, ο Παυσανίας και δεκάδες άλλοι Αρχαίοι τους διαψεύδουν, μιλώντας για την θεοκρατική-ολιγαρχική Σπάρτη και Κρήτη και τους ξεμπροστιάζουν. Κάνουν το άσπρο μαύρο, κι ενώ ο Καισαροπαπισμός κυριαρχούσε στην αρχαία κρατική θρησκεία, κατηγορούν το Βυζάντιο.

-Οι Νεοπαγανιστές, για να παριστάνουν τους ανθρωπιστές στους ανθρωπιστές και να παρουσιάζουν στους ευτυχισμένους καταναλωτές τη θρησκεία τους ως μεταμοντέρνα, light κι εύπεπτη, κατηγορούν την Ορθοδοξία ότι είναι θρησκεία του φόβου και δημιουργός της ιδέας της Κόλασης, αποδεικνύοντας έτσι ότι είναι πανάσχετοι, αγνοώντας την ορθόδοξη άποψη περί Κόλασης, αλλά και ανίδεοι, όσον αφορά την ύπαρξη κόλασης (Πυριφλεγέθοντας ποταμός, Νησιά Μακάρων, Μίνως-Κριτής νεκρών, Κέρβερος κ.λπ.) και μεταθανάτιας κρίσης στην αρχαιοελληνική θρησκεία. Αγνοούν αυτό που λέει ο Πλάτων, για τον τρόμο των συγχρόνων του για τα βασανιστήρια της μεταθανάτιας ζωής, που η αρχαία θρησκεία επεφύλασσε. Αγνοούν ακόμη και την ανυπαρξία σωματικών βασανιστηρίων στην χριστιανική Κόλαση, εν αντιθέσει προς τις σωματικές τιμωρίες (Τάνταλος, κ.ά.) του ’δη της αρχαιοελληνικής θρησκείας.

-Οι μη Παγανιστές αρχαιολάτρες, είναι της μόδας (κι η μόδα είναι τόσο ωραία) να επαινούν τον Πολυθεϊσμό και να κατηγορούν τον Μονοθεϊσμό για τα πάντα, έχοντας ασχοληθεί απελπιστικά επιπόλαια με το ζήτημα αυτό. Είναι άξιο απορίας, πώς διαβασμένοι άνθρωποι πιστεύουν ότι ο Πολυθεϊσμός προάγει τη Δημοκρατία (ο Δίας, που αποφάσιζε και διέταζε τους άλλους θεούς˙ τα εκατοντάδες ολιγαρχικά πολυθεϊστικά κράτη), το.. φεμινισμό (ο Δίας, που κρεμά ανάποδα τη γυναίκα του˙ η ελεεινή κατάσταση της αθηναϊκής γυναίκας-σκεύους ηδονής και της σπαρτιατικής μηχανής παραγωγής πολεμιστών) ή την θρησκευτική ανοχή (οι φιλοσοφοφάγοι μάντεις-ιεροφάντες-πολυθεϊστές θρησκευτές) και τον θρησκευτικό πλουραλισμό (οι αρχαίες πόλεις που δια ποινής θανάτου επέβαλαν στους πολίτες να λατρεύουν τους πολιούχους θεούς). Μόδα είναι˙ θα περάσει.

-Οι Νεοπαγανιστές κατηγορούν τον Χριστιανισμό για τις αμαρτίες και ανομίες των δεσποτάδων, λες και φταίνε τα δόγματα του Χριστιανισμού. Λες και κηρύττει ο Χριστός να έχει κανείς κοιλιά, μερσεντές και χρυσάφια. Όσο περισσότερο προσπαθούν οι Νεοπαγανιστές να κατακρίνουν τον Χριστιανισμό, επειδή κάποιοι Χριστιανοί πράττουν αντίθετα με ό,τι ο Χριστιανισμός διδάσκει, τόσο περισσότερο θα βγαίνει στην επιφάνεια η παγανιστική σοφιστεία και η μισαλλοδοξία τους.

-Οι Νεοπαγανιστές έχουν αυτοδιοριστεί Αστυνομία του Ελληνικού Πολιτισμού. Βλέπουν ένα χριστιανικό λατρευτικό έθιμο με αρχαία προέλευση, και επειδή δεν κατανοούν ότι άλλο πράγμα το έθιμο κι άλλο το νόημα τού εθίμου, άλλο πράγμα το έθιμο κι άλλο πράγμα σε ποιον θεό αυτό αναφέρεται, πάνε να πιάσουν τον «κλέφτη»˙ ειρωνεύονται – επειδή δεν αντιλαμβάνονται την παραπάνω διαφορά – ως αντιγραφείς τους Χριστιανούς. Νομίζουν ότι είναι χωράφι του πατέρα τους η αρχαία κληρονομιά, και την δίνουν σ’ όποιον γουστάρουν.

-Οι Νεοπαγανιστές, ως Προκρούστες της Ελληνικότητας, πιστεύουν ότι  κάποτε δημιουργήθηκε/υπήρξε μία μόνο Ελληνικότητα κι έκτοτε αποτελεί «προδοσία» η διαφοροποίηση και η αλλαγή. Είναι σα να πιστεύουν, πως αν το παιδί δεν είναι ολόιδιο ο πατέρας του, δεν συνιστά συνέχειά του. Κάτι τέτοιο δεν θα γινόταν, βέβαια, με φυσική γονιμοποίηση, αλλά μόνο με κλωνοποίηση. Πώς θα λέγαμε έναν γονιό που ήθελε ένα παιδί φτυστό, φατσικώς και ψυχικώς, εκατό τοις εκατό ο εαυτός του;  Ανώμαλο.Τέτοιες απόψεις περί Ελληνικότητας είναι, παρομοίως, εντελώς ανώμαλες.

-Τέλος, το πιο τερατώδες ψεύδος των νεοεμφανισθέντων Νεοπαγανιστών είναι ότι ο Ελληνικός Πολιτισμός είναι προϊόν της αρχαίας θρησκείας, ενώ είναι πασίγνωστο ότι οι αρχαίοι φιλόσοφοι χλεύαζαν την αρχαία θρησκεία και τους θεούς της, και οι αρχαίοι Παγανιστές έκαψαν την Βασιλική Βιβλιοθήκη και το Μουσείο της Αλεξάνδρειας (1,1 εκατομμύρια τόμοι), έβγαζαν νόμους που καταδίκαζαν όσους ήταν φιλόσοφοι, σκότωσαν το Σωκράτη, έσερναν στα δικαστήρια και εξόριζαν δεκάδες, παγκοσμίως γνωστούς σήμερα, αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους καίγοντας τα γραπτά τους, έκλεισαν στη φυλακή το Φειδία και απαγόρευαν τη διάνοιξη διωρύγων, επειδή ο Δίας δεν τις είχε εξ αρχής φτιάξει τέτοιες και κατηγορούσαν για ασέβεια τους υποστηριχτές του ηλιοκεντρικού συστήματος. Η ειδωλολατρία των Ελλήνων εναντιώθηκε στους φιλοσόφους, τους καλλιτέχνες και επιστήμονες των Ελλήνων.

-Όταν λοιπόν οι νοσταλγοί των ξοάνων αναφέρονται στους «πολυθεϊστές φιλοσόφους μας» και τις «βιβλιοθήκες μας», καλό θα ήταν α') να σκεφτούν λίγο,  προτού αποκαλέσουν «πιστό Εθνικό» τον Αριστοτέλη ή τον Διογένη Κυνικό αναφέροντας τα ονόματά τους, και β') να διαβάσουν ολίγη ιστορία, κατά προτίμηση όχι από τα βιβλία τους, ώστε να διαπιστώσουν ιδίοις όμασι τους διωγμούς των φιλοσόφων από τα ειδωλολατρικά καθάρματα της αρχαιότητας.

Κάνουν κι ερωτήσεις, τάχα για να ελέγξουν το Χριστιανισμό, αυτοί, οι χτεσινοί, που τα ξέρουν όλα. Ας μας πουν οι Νεοπαγανιστές:

α') Υπήρχε δημοκρατία στον Όλυμπο ή είναι ο Δίας δικτατορίσκος του Ολύμπου;

β') Είναι ακόμη σίγουροι ότι ο Νίκων ήταν Αρμένιος κι έσφαξε κόσμο; Διαβάσανε το βίο του; Τι έχουν να πουν, τώρα που αποκαλύφτηκαν τα πραγματικά γεγονότα για τη Σκυθόπολη, την Κρήτη, τη σφαγή της Θεσσαλονίκης;

γ') Γιατί υπήρχε τέτοια βαρβαρότητα στους αρχαίους Ολυμπιακούς; Τι νομίζουν πως θα επακολουθούσε, αν επιτρεπόταν στους Ολυμπιακούς της Αθήνας ο στραγγαλισμός, το πνίξιμο, η εξώρυξη των βολβών του αντιπάλου στους αγώνες πάλης;

δ') Κατηγορούν διαρκώς τον Χριστιανισμό ότι εστέρησε τους Έλληνες από την αποκλειστικώς δική τους εθνική θρησκεία. Πού ήταν αυτοί, όταν οι Έλληνες Παγανιστές άρχισαν αυτοβούλως από τον 4^ο π.Χ. αι. να λατρεύουν θεότητες, τις οποίες ελάτρευαν και άλλοι λαοί;  Γιατί δεν διαφωτίσανε τους ελληνικής εθνικότητας Παγανιστές που επί έξι αιώνες προ της επικρατήσεως του Χριστιανισμού λάτρευαν ξένους θεούς; Τώρα, και μάλιστα αποκλειστικώς με τον Ιησού, τους έπιασε το μεράκι να διορθώσουν το πράγμα αυτό; 23 αιώνες πριν τι έκαναν;

ε') Αφού ισχυρίζονται, ότι ο Εθνισμός είναι υπέρ του κόσμου και της ύλης, ενώ ο Χριστιανισμός τα καταφρονεί, τότε γιατί, κατά τη γνώμη τους, ο Εθνικός φιλόσοφος Πλωτίνος ντρεπόταν που είχε σώμα; Γιατί ο Πλάτων υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει τίποτε καλλίτερο από τη διάλυση του σώματος;

στ') Πιστεύουν ότι υπήρχε Ελευθερία, Δημοκρατία, Ισηγορία στην αρχαία Σπάρτη, όπως την περιγράφει ο Πλούταρχος (Λυκούργος, 6); Ας μας αναφέρουν δέκα Σπαρτιάτες φιλοσόφους, μαθηματικούς και ποιητές.

ζ') Πιστεύουν, ότι, δεδομένων των τόσων πράξεων εθελοδουλείας και προδοσίας των ειδωλολατρών κατά την Ρωμαιοκρατία, μπορούν να κατηγορούν τους Ορθοδόξους για δικές τους πράξεις προδοσίας;

η') Πιστεύουν ότι ο Αριστοτέλης, που γράφει πως όσους σοφίστηκαν μυθολογικές εξηγήσεις δεν πρέπει να τους παίρνουμε στα σοβαρά, ήταν ο ιδεατός τύπος Έλληνα Εθνικού;

θ') Γιατί, κατά τη γνώμη τους, διώχθηκαν ο Πρωταγόρας, ο Πρόδικος, ο Αναξαγόρας κ.ά. από τους θρησκευόμενους της κλασσικής εποχής;

ι') Πιστεύουν ότι η Σπάρτη και η Κρήτη δεν ήταν θεοκρατικά κράτη;

ια') Αφού υποστηρίζουν ότι οι μύθοι είναι συμβολικοί, ας μας πουν, τί συμβολίζει η απαγωγή και ο βιασμός του Γανυμίδη από τον Δία; Αν δεν είναι συμβολικός ο μύθος αυτός, τι άλλο μπορεί να σημαίνει;

ιβ') Είναι οι «θεοί» των άλλων εθνών απλώς οι δικοί τους ...«Πατρώοι Θεοί» με άλλο όνομα, ή είναι διαφορετικές οντότητες; Αν είναι οι δικοί τους με άλλο όνομα, έχουν δοκιμάσει να τους αντιστοιχίσουν μαζί με τους ξένους; Αν δε δοκιμάσανε ή δεν μπορέσανε, πιστεύουν πως μόνο οι Έλληνες «θεοί» υπάρχουν;

ιγ') Γιατί ο Πλάτων απαγορεύει ουκ ολίγους μύθους χρησιμοποιώντας ένα «χριστιανικό» επιχείρημα, ότι τάχα θα διαφθαρούν οι νέοι ακούγοντάς τους;

ιδ') Πιστεύουν στα σοβαρά ότι κατάγονται από τους ελεύθερους (μη δούλους) Αρχαίους Έλληνες και Αρχαίους Σπαρτιάτες; Έχουν σκεφτεί στα σοβαρά την πιθανότητα να κατάγονται από αρχαίους δούλους; Από Είλωτες που έσφαζαν χάριν αθλήσεως οι αρχαίοι Σπαρτιάτες; Από «χριστιανούς επήλυδες» που μετέφεραν οι Βυζαντινοί στον ελλαδικό χώρο; Από εκχριστιανισμένους Εβραίους του ελλαδικού χώρου; Έχουν κάνει εξετάσεις DNA και, όντας σίγουροι ότι δεν κατάγονται από δούλους των Σπαρτιατών, εκθεσιάζουντην Λακεδαιμονία;

ιε') Πώς γίνεται ο ..επανελληνιστής και βέρος Έλλην Πλήθων να έχει πρότυπο και παράδειγμα έναν βάρβαρο, τον Ζωροάστρη;

ιστ') Γιατί ο Κέλσος αποκαλεί πατρίδα την ξενική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, καλώντας τους Χριστιανούς και τους Παγανιστές Έλληνες να πολεμήσουν υπέρ αυτής; Δε γινόταν να αγωνισθεί υπέρ της επανάστασης των Ελλήνων Εθνικών; Το ίδιο για τον Λιβάνιο, τον Πορφύριο, τον Πρόκλο, τον Ιάμβλιχο και τους άλλους «Ελληνες». Δε γινόταν να προετοιμάσουν πνευματικώς την εξέγερση κατά των Ρωμαίων;

ιζ') Πιστεύουν ότι ο Κωνσταντίνος ΙΑ’ ή ο Κολοκοτρώνης δεν πίστευαν ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Υιός του Θεού;

ιη') Αφού ο Χριστιανισμός κατέκλεψε τις προχριστιανικές ιστορίες των αναστημένων παγανιστικών «θεών», ας μας πουν για το αντίστοιχο με του Χριστιανισμού θεολογικό υπόβαθρο και φιλοσοφικές προϋποθέσεις που έχουν οι παγανιστικές αυτές θρησκείες.

ιθ') Τι είναι αυτό που μοίρασε σε κάθε μια «θεότητα» δικό της χώρο αρμοδιότητας; Πιστεύουν πως το τυχαίο ευθύνεται, π.χ. με τα ζάρια που έριξαν οι γιοί του Κρόνου; Αν όχι, τι;

κ') Πόσο ελεύθεροι είναι οι «θεοί» τους, εφόσον άρχουν σε ζώνες ευθύνης που τους έλαχαν τυχαίως, και είναι υποχρεωμένοι να υπακούν σε νόμους που ούτε τους διάλεξαν κι αυτούς; Πιστεύουν ότι έχουμε ανάγκη από τέτοιου βαθμού ελευθερίας θεούς;

κα') Πιστεύουν ότι οι αρχαίοι Έλληνες απηύθυναν προσ-ευχές σε απρόσωπα όντα, δηλαδή σε «φυσικές δυνάμεις»; Ας εξηγήσουν την έννοια του απρόσωπου όντος. Κάτι σαν κατσαρίδα ή μυρμίγκι;

κβ') Γιατί η «θεά Φύση» να δημιουργήσει τους «θεούς», αφού είχε ήδη δημιουργήσει τις φυσικές δυνάμεις; Μέχρι να δημιουργήσει τους «θεούς», οι οποίοι φροντίζουν για τη φύση και τις φυσικές δυνάμεις/νόμους, πώς συντηρούνταν όλα αυτά;

κγ') Αφού δεν έχουν δόγματα, γιατί εκθέτουν τις απόψεις τους περί θεών; Μπορεί να είναι κάποιος πραγματικός «Έλλην Εθνικός», όπως αυτοί, και να έχει άκρως αντίθετες από τις απόψεις τους;

κδ') Πιστεύουν στα σοβαρά ότι το ‘Ελληνας του 1821 σήμαινε Ειδωλολάτρης κι όχι Ορθόδοξος;

κε') Διαβάζοντας τα άρθρα των εθνοσυνελεύσεων της Επανάστασης του ’21,  όπου οι Βυζαντινοί εξ αρχής αποκαλούνται αείμνηστοι πρόγονοί μας, Έλληνες είναι οι Χριστιανοί, ισχυρίζονται οι Νεοπαγανιστές ακόμη ότι οι Νεοέλληνες εκβυζαντινίστηκαν βίαια;

κστ') Αν οι Βυζαντινοί Ρωμαίοι Αυτοκράτορες ήταν Εθνικοί, θα τους κολακεύανε, όπως το Μάρκο Αυρήλιο και τον Ιουλιανό;

κζ') Γιατί ο Ζευς κατακεραύνωσε τον Ασκληπιό που βοηθούσε τους ανθρώπους να γιατρεύονται; Πώς γίνετε να λατρεύουν και τους δύο; Δεν προσβάλλουν τον έναν λατρεύοντας τον άλλον;

κη') Πώς γίνεται να γιορτάζουν έναν «θεό», τον Προμηθέα που επαναστάτησε κατά του «Ύπατου Θεού των Ελλήνων»;

κθ') Γιατί ο στωικός Κλέων μήνυσε τον ηλιοκεντρικό Αρίσταρχο για ασέβεια; Γιατί τα μαντεία απέτρεπαν τη διάνοιξη διωρύγων; Πιστεύουν οι Νεοπαγανιστές ότι ο Ζευς αντιτίθεται και στα σημερινά παρόμοια τεχνικά έργα;

λ') Αφού οι γυναίκες της Αρχαιότητας ήταν ίσες θρησκευτικώς, γιατί η οικογενειακή λατρεία περνούσε μόνο από πατέρα σε γιό;

λα') Συμφωνούν με τον Πυθαγόρα που έλεγε πως η συνουσία πρέπει να περιοριστεί μόνο στον σκοπό της τεκνοποιίας, ή ήταν ο Πυθαγόρας εβραιοχριστιανός;

λβ') Τελικά, οι άνθρωπο μετά θάνατον ενώνονται με τα άστρα (Ιουλιανός); Ή κατεβαίνουν στον ’δη (ομηρικοί ήρωες); Ή μετενσαρκώνονται σε βατράχια, φυτά, πέτρες, ορυκτά κ.λ.π.;

λγ') Πόσες αρχαίες Ελληνίδες γνωρίζουν που να κατέληξαν στα νησιά των Μακάρων;

λδ') Πόσες αρχαίες Ελληνίδες ηγέτιδες κρατών γνωρίζουν;

λε') Συμφωνούν με τον Πλούταρχο που έλεγε ότι πρέπει να παντρεύονται οι επιρρεπείς στις ηδονές νέοι; Με τον Πορφύριο που λέει ότι τα αφροδίσια μιαίνουν; Μήπως με τους Επικούρειους που λεν ότι ο Έρως δεν είναι θεόπεμπτος; Ή τέλος πάντων με τον Δημόκριτο που αποδοκίμαζε τις σαρκικές απολαύσεις; ’μα δεν χλευάζουν αυτές τις απόψεις τους, πώς μπορούν και χλευάζουν τις παρόμοιες χριστιανικές;

λζ') Γνωρίζουν πως σε πάμπολλες περιπτώσεις, οι ιερείς της αρχαίας Ελλάδας ήταν κάστες αριστοκρατικών οικογενειών;

λη') Γνωρίζουνε ότι οι ιερείς, μάντεις, ιεροφάντες κ.λπ. ήταν οι πλέον συντηρητικοί αρχαίοι Έλληνες; Γνωρίζουν το ρόλο τους στην πολιτική και στις διώξεις φιλοσόφων;

λθ') Γνωρίζουνε πως η διώρυγα της Κορίνθου δεν έγινε τότε, επειδή μια δράκα ιερέων του «θεού» Ποσειδώνα έλεγαν πως ο «θεός» θα θυμώσει;

μ') Γνωρίζουν τι ρόλο έπαιζε το μαντείο των Δελφών; Θα άφηναν σήμερα στα χέρια μιας χαρτορίχτρας ή ενός τηλεμέντιουμ την διαχείριση των οικονομικών πόρων της Ελλάδας;

μα') Πώς μπορεί ένα σύμβολο των «φυσικών δυνάμεων», ο Απόλλων, να γνωρίζει το μέλλον δίνοντας χρησμούς; Μπορεί να χρησμοδοτεί ο αέρας ή ο Ήλιος ή ένα ποτάμι ή τα αστέρια;

μβ') Αφού οι αρχαίοι ελληνικοί θεοί αντιστοιχούν στους ξένους θεούς, είναι οι ίδιοι θεοί με άλλο όνομα, τότε συνεπάγεται ότι οι ανθρωποθυσίες, που ακόμη και οι ίδιοι οι Νεοπαγανιστές παραδέχονται πως γίνονταν προς τιμή των ξένων θεών, στην πραγματικότητα γίνονται προς τιμή των ελληνικών θεών, ναι ή όχι; Ή δεν αντιστοιχούν οι ξένοι με τους αρχαίους ελληνικούς θεούς; Αν αντιστοιχούν, πάντως, τότε οι «Πατρώοι θεοί» ζητούσαν ανθρώπινο αίμα.

μγ') Πώς γίνεται, ο Ηρακλής να κήρυξε την πρώτη Ολυμπιάδα, το 776 π.Χ. (Διόδωρου Σικελιώτη Βιβλιοθήκης Ιστορικής Βίβλος Τέταρτη 14, 1), αφού ο Ηρακλής πολέμησε στο πλευρό των Ολύμπιων θεών κατά των Γιγάντων χιλιάδες χρόνια πριν; Ποιοι ήταν οι Γίγαντες;

μδ') Τελικά, πώς άρχισε, σύμφωνα με την Ελληνική Θρησκεία, ο κόσμος; 1) Υπήρχε πρώτα ο Ωκεανός, σύμφωνα με τον Όμηρο, ο ποτάμιος Ωκεανός, που ενώθηκε με την Τηθύ; 2) Υπήρχε στην αρχή η Νύχτα και γονιμοποιήθηκε από τον άνεμο;(!) 3) Υπήρχε πρώτα το Χάος, σύμγωνα με τον Ησίοδο; 4) Υπήρχε ο Χρόνος στην αρχή; Γιατί τέτοια τετραγνωμία; Ό,τι να ‘ναι, δηλαδή, δέχεται κάθε «Εθνικός» κι αυτό είναι «Εθνική θρησκεία»;

με') Αφού οι θεοί είναι φυσικές δυνάμεις κι οντότητες, πώς γίνεται η θεά Γη να τσακώνεται με τους Ολύμπιους; Δεν είναι κι αυτή «φυσική δύναμη»:

μστ’) Πόσο καιρό θα τους πάρει ν’ αντιληφθούν, ότι οι γνώμες μεμονωμένων φιλοσόφων δεν συνιστούν θέσεις της αρχαιοελληνικής θρησκείας, αλλά απλώς δικές τους προσωπικές απόψεις περί του θείου; Μέχρι πότε θα καπηλεύονται 800-1000 χρόνια αρχαιοελληνικής θρησκείας, βάσει της ερμηνείας/αυθεντίας του Σαλούστιου και του Πορφύριου, ανθρώπων μη ελληνικής καταγωγής και σαφώς μη θρησκευομένων όπως ο μέσος αρχαίος Έλληνας του 6^ου ή του 5^ου π.Χ. αι;

μζ’) Τι εθνικότητας ήταν ο αρχαίος όχλος, που δεν μετείχε της «ελληνικής παιδείας», δεν άκουσε τον Πλάτωνα, δεν έμαθε για τον Πυθαγόρα, αλλά έσκαβε στα χωράφια κι έβοσκε πρόβατα στα βουνά της αρχαίας κλασσικής Ελλάδας; Είχε αυτή την μυστηριώδη «ελληνικότητα», υπέρ της οποίας κραυγάζουν οι Νεοεθνικιστές;  Ή ήταν «hoi polloi»;

μη') Τι εθνικότητας ήταν αυτοί που δίωξαν, εξόρισαν, φυλάκισαν, χλεύασαν, θανάτωσαν τους αρχαίους φιλοσόφους; Μήπως ήταν κι αυτοί... Ρωμιοί;

μθ') Τι είναι πιο φαιδρό, οι φουστανέλες των Ρωμηών του 1821 ή η λευκή χλαμμύδα των μικροαστών Νεοπαγανιστών, με το κινητό στο χέρι;

ν') Πώς μπορεί οι Δελφοί να θεωρούνται το κέντρο του Ελληνισμού, ο τόπος όπου βρισκόταν ένα μαντείο, το οποίο υποστήριζε τον κατακτητή των Ιώνων Κροίσο, προφήτευε την κατάκτηση της Ελλάδας από τους Πέρσες, πήρε το μέρος μιας από τις δύο πλευρές στον εμφύλιο Πελοποννησιακό πόλεμο, αντί να κηρύξει την ειρήνη μεταξύ των Ελλήνων και με χρησμούς του απαγόρευσε την τεχνολογική πρόοδο;

να') Πώς γίνεται οι «προκατακλυσμιαίοι Έλληνες» να ταξίδεψαν σε όλη τη Γη, διαδίδοντας την ελληνική, από τους Ίνκας ώς τους Ωκεάνιους, τους Ιάπωνες και τους Κινέζους, αλλά δεν την διέδοσαν στους Νέγρους ούτε επιχείρησαν να.. εκπολιτίσουν την Αφρική; Δεν είναι παράλογο, να φτάνουν με τα πλοία τους ώς την Ιαπωνία και τη Χιλή, αλλά να μην φτάνουν ώς την Ν. ή Δ. ή την εσωτερική Αφρική; Γιατί δεν έχουμε ίχνη ελληνικής παρουσίας στην Ν. Αφρική, για παράδειγμα; Τους έπιασε το «ρατσιστικό» τους ή δεν πήγαν «από πείσμα» στην Αφρική – τη στιγμή που είχαν φτάση στην Ν. Αμερική – δηλαδή στη «γειτονιά» τους, συγκριτικά με την υπόλοιπη Γη, επειδή ήθελαν να πολεμήσουν τον Αφροκεντρισμό;

νβ') Αφού όλοι οι λαοί μιλούσαν ελληνικά ή ήταν ελληνικής καταγωγής˙ αφού όλη η Γη ήταν λίγο-πολύ ένα «ελληνικό χωριό», πώς γίνεται οι υπόλοιποι λαοί να ξέχασαν και τα ελληνικά τους και την καταγωγή τους; Εφόσον δεν υπήρχε κανένας άλλος μη ελληνικός γειτονικός λαός, ώστε να «εκφυλίσει» τους «ελληνικής καταγωγής» Ιάπωνες, Εβραίους, Ίνκας, Ωκεάνιους, τι συνέβη; Ήρθαν οι Δρακονιανοί από το εχθρικό άστρο με τα σκάφη τους;

νγ') Πώς το κατορθώνουν, να σέβονται και να τιμούν, και τους φιλόσοφους και τους διώκτες των φιλοσόφων; Και τον αρχαίο ορθολογισμό και τα μαντεία; Και την επιστήμη και την αστρολογία; Και την άμεση δημοκρατία και το αρχαίο σπαρτιατικό πολίτευμα;

Όταν οι Νεοπαγανιστές ισχυρίζονται ότι θέλουν να «σώσουν από το Χριστιανισμό» τους Έλληνες, σημαίνει ότι τους θεωρούν ηλίθιους και ανώριμους, ενώ για τον εαυτό τους πιστεύουν πως τα ξέρουν όλα˙ δεν χαρακτηρίζουν με αυτά τα λόγια μόνο τους ζηλωτές Χριστιανούς, αλλά όλους τους Έλληνες. Για παράδειγμα, όταν αποκαλούν παιδομάζωμα τον νηπιοβαφτισμό, σημαίνει ότι αποκαλούν τους γονείς, οι οποίοι αποκλειστικά μόνοι τους αποφασίζουν αν θα βαφτίσουν το παιδί τους, ηλίθιους˙ γιατί οι Νεοπαγανιστές υποστηρίζουν ότι δεν είναι στην πραγματικότητα οι γονείς αυτοί που αποφασίζουν, αλλά τους το επιβάλει η Εκκλησία και αυτοί, όντας ηλίθια πρόβατα, το αποδέχονται. Δε εξηγούν οι Νεοπαγανιστές, γιατί στην Αμερική, την Αυστραλία και αλλού, όπου καθένας κάνει ό,τι επιθυμεί, εξακολουθούν να βαφτίζουν μικρά τα παιδιά τους οι Έλληνες. ’λλο παράδειγμα: όταν αποδεικνύεται ότι οι Έλληνες του 1821 αποκαλούσαν προγόνους τους τους Βυζαντινούς, οι Νεοπαγανιστές δεν έχουν άλλη εναλλακτική λύση από το να τους αποκαλέσουν ηλίθιους και παραπλανημένους. Φαντάζεται κανείς τι θράσσος θα είχε ένας Νεοπαγανιστής, να έχει μπροστά του τον Κολοκοτρώνη και να προσπαθεί να τον πείσει, αρχικά ότι είναι «παραπλανημένος», έπειτα ότι είναι  «ανιστόρητος»  και στο τέλος «ηλίθιος ανθέλληνας προδότης», επειδή λέει ότι «πολεμήσαμε πρώτα υπέρ πίστεως και μετά υπέρ πατρίδος»; Τι θράσσος αλλά και τι γέλιο. 

«Και τα παιδιά των καλυτέρων νομίζω, θα τα παίρνουν και θα τα πηγαίνουν στο παιδοκομείο, κοντά σε κάποιες παραμάνες που θα κατοικούν ξεχωριστά σε κάποιο μέρος της πόλης. Ενώ τα παιδιά των χειρότερων, κι αν γεννηθεί κάποιο ανάπηρο από τους άλλους, θα τα καταχωνιάσουν όπως είναι το σωστό, σε μέρος μυστικό και άγνωστο.»

Πλάτωνα, Πολιτεία Ε' 460 c

«Τα διδάγματα του Πλάτωνα δεν είναι ξένα προς το Χριστό, αλλά δεν είναι και παντελώς όμοια.(..) Όσα λοιπόν είναι καλά ειπωμένα, είναι δικά μας.» 

ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ φιλόσοφος και μάρτυρας, 2ος μ.Χ. αι.  

Με άλλα λόγια: η αρχαία Ελλάδα έχει πολλά θετικά, αλλά έχει και αρνητικά. Οι σοβαροί άνθρωποι πετάνε τα αρνητικά της και κρατούν μόνο τα θετικά. Δεν αποδέχονται τα πάντα, αλλά μόνο τα καλά. Αντίθετα, οι Νεοπαγανιστές φαίνεται πως πιστεύουν στα σοβαρά, ότι οι αρχαίοι ήταν τέλειοι και δίχως τίποτα το στραβό. 

Θα πουν οι Ν/Π, οι ελληνοκεντρικοί, τι πρόβλημα έχετε που εμείς λατρεύουμε το Δία; Γιατί χτυπάτε την αρχαία Ελλάδα;

Αλλά αυτή η ερώτηση είναι ερώτηση του «καλού μπάτσου» που θέλει να διαχωριστεί από τον «κακό μπάτσο». Αυτοί οι συγκεκριμένοι Ν/Π αντιστρέφουν τα πράγματα, κάνοντας τέτοιες ερωτήσεις. Δεν μας ενδιαφέρει ούτε μας αφορά «απλώς» ότι κάποιοι θέλουν να λατρέψουν το Δία. Πρόβλημά τους και δικαίωμά τους. Ας φοράνε όσες χλαμμύδες θέλουν κι ας θυσιάζουν όσα κατσικάκια θέλουν στους βωμούς τους. Κι αν θέλουν να επαναφέρουν μια θρησκεία μόνο και μόνο διότι αυτή ήταν ελληνική, δηλαδή μόνο λόγω εθνικισμού, ας γίνουν εθνικιστές κι ας λατρέψουν το Δωδεκάθεο. Δικαίωμά τους. Ο λόγος που οδήγησε στη συλλογή όλων αυτών των επιχειρημάτων ήταν η ακατάσχετη και αηδιαστική λάσπη που καθημερινώς οι Παγανιστές εκτοξεύουν κατά των Ορθοδόξων Χριστιανών. Οι «αρχαιολάτρες» Νεοπαγανιστές περισσότερο ασχολούνται με το βρίσιμο του Χριστού παρά με τον Δία τους. Επιδείχτηκε ανοχή σ' αυτό το πράγμα αυτό εδώ και πολλά χρόνια, με την ελπίδα ότι θα «ενηλικιωθεί» πνευματικά το κίνημα των Νεοπαγανιστών και θα πάψει να χρησιμοποιεί τα ψέμματα και τις βρισιές ως μέθοδο προσυλητισμού. Αντιθέτως όμως, οι Νεοπαγανιστές αυτή την ανοχή την εξέλαβαν ως αδυναμία απάντησης κι έγιναν ακόμη θρασσύτεροι.

Οι Νεοειδωλολάτρες έκρυβαν με επιμέλεια κάθε μελανό σημείο της αρχαιότητας και επαινούσαν την Τελεια Κοινωνία των αρχαίων Ελλήνων, κρύβοντας παράλληλα κάθε καλό της Χριστιανικής εποχής και τονίζοντας μόνο τα άσχημά της. Αυτό μας υποχρέωσε να πούμε την αλήθεια για την αρχαιότητα και το Χριστιανισμό, έστω κι αν η αποκάλυψη της αλήθειας έχει ως αποτέλεσμα να μην γίνεται πλέον πιστευτή η αντίληψη για μια «τέλεια αρχαία κοινωνία». Ας μην βρίζανε, ας μην ψευδολογούσαν, ας μην αφόδευαν κατά του Χριστού ξερνώντας ψέμματα. Αφού τώρα εκτίθενται τα ψέμματά τους, αφού η αρχαία παγανιστική φρίκη αποκαλύπτεται, τώρα παραπονιούνται κι από πάνω˙ τώρα ισχυρίζονται ότι «βρίζουμε την Ελλάδα». Ας πρόσεχαν.

Πέραν τούτων, κανείς δεν έχει τίποτα εναντίον των αρχαίων Ελλήνων προγόνων μας. Ό,τι καλό είπαν κι έκαναν, το τιμάμε όλοι. Κατανοούμε τις αδυναμίες τους και τις αιτίες των εσφαλμένων απόψεών τους, αλλά δεν παύουμε να τους θαυμάζουμε: αυτοί ήταν που έκαναν την αρχή. Επειδή ο Ηράκλειτος είπε ότι ο ήλιος έχει το μέγεθος ενός ποδιού, δε σημαίνει πως αγνοούμε ότι ήταν ένας από τους πρώτους φιλόσοφους, που επιπλέον αμφισβήτησε τη μυθολογία. Τη στιγμή που ο Εμπεδοκλής, ο Ξενοφάνης, ο Αριστοτέλης κ.ά. είχαν φτάσει στην αντίληψη ότι υπάρχει ένας θεός – αυτό κανείς άλλος λαός στον κόσμο δε το σκέφτηκε από μόνος του (Οι Εβραίοι δέχτηκαν την Αποκάλυψη και γι’ αυτό ήταν μονοθεϊστές˙ από μόνοι τους θα ήταν στο ίδιο επίπεδο με τους άλλους λαούς της Μ.Ανατολής. Δεν ήταν δική τους ιδέα ο μονοθεϊσμός. Τους προφήτες τους κυνηγούσαν), μπορούμε να μην τους θαυμάζουμε; Αυτό ήταν το ανώτερο που μπορούσε να σκεφτεί η ανθρώπινη διάνοια εκείνη την εποχή. Επειδή οι Ορθόδοξοι Έλληνες έχουν διαφορετική αντίληψη από τους Ν/Π περί του τί καλό είπαν κι έκαναν οι αρχαίοι Έλληνες, δε σημαίνει ότι είναι και «προδότες» ή «εβραιόψυχοι», όπως τους αποκαλούν οι Παγανιστές. Αν θέλουν οι Νεοπαγανιστές να λατρέψουν τους «θεούς» τους, ας το κάνουν.

Ανθελληνισμός δεν είναι να κρίνεις τα καλά και τα άσχημα των προγόνων σου. Οι μόνοι ανθέλληνες και εχθροί της επιστημονικής έρευνας είναι οι Νεοπαγανιστές: βάζουν την αρχαιότητα στο θεοκρατικό, προκρούστειο κρεβάτι τους και ό,τι δεν ταιριάζει με τις ιδέες τους, το κόβουν. Όπως οι αρχαίοι λάτρεις του Δία και της ’ρτεμης εξόριζαν τους φιλοσόφους, καταδίωκαν τους αστρονόμους, έκαιγαν τα συγγράμματά τους, έτσι και οι Νεοπαγανιστές, υπό το πρόσχημα του πατριωτισμού θέλουν να αποκρύπτουν την αλήθεια για την αρχαία θρησκεία.

Εφόσον δεν έχουν κοινά σημεία με την πλειοψηφία των κατοίκων της χώρας αυτής, την οποία είτε αποκαλούν «ανθέλληνες» και «προδότες» είτε «παραπλανημένους», με άλλα λόγια είτε «κακούς» είτε «ηλίθιους», τουλάχιστον ας τους θεωρούν συμπολίτες τους που όλοι μαζί επιθυμούν την καλλιτέρευση του επιπέδου ζωής. Αν όμως συνεχίσουν, όντας μειοψηφία, να συκοφαντούν τους πολλούς και να τους βρίζουν, οι προσπάθειές τους θα έχουν τα ίδια αποτελέσματα με τις προσπάθειες άλλων που προσπάθησαν στους 20 αυτούς αιώνες, να καταστρέψουν το Χριστιανισμό. 

Όσοι δεν αρέσκονται στις – σύμφωνα με τον Αρχαίο Έλληνα Λουκιανό – «βλακείες» της Ειδωλολατρίας δεν είναι κατ' ανάγκη ούτε «άθελά τους εγκλωβισμένοι στον ιουδαιοχριστιανισμό», όπως νομίζουν οι – προφανώς παντογνώστες – Νεοπαγανιστές που τους αποκαλούν έτσι. Δικαίωμά τους να είναι οπαδοί της θεοκρατίας, δηλαδή της άποψης ότι μόνο αν η θρησκεία αλλάξει όλα θα λυθούν και θα πάει μπροστά η κοινωνία.

Να θεωρούνε αυτοί οι άνθρωποι πως η θρησκεία που ο καθένας επιλέγει για τον εαυτό του, σύμφωνα με τις προσωπικές του πνευματικές ανάγκες, πρέπει αναγκαστικά να είναι η ειδωλολατρική, αλλιώς είναι προδότης και χάνει την εντοπιότητά του, αυτό είναι η έσχατη απαιδευσιά, διότι δείχνει πόσο οι Νεοπαγανιστές υποτιμούν την έννοια της θρησκείας, βλέποντάς την όχι ως κάτι αυτόνομο και προσωπικό αλλά ως κάτι «κατ’ ανάγκη», επιβεβλημένα εθνικιστικό. Σαν να πρόκειται για αγέλη που ακολουθούν αναγκαστικά τις παλιές συνήθειες μόνο και μόνο επειδή έτσι έκαναν οι παλιοί, κι όχι επειδή έτσι τους αρέσει. Στα φαγητά, στη μουσική, δεν υπάρχει «αντικειμενικά νόστιμο ή ωραίο», αλλά στη μεταφυσική, την επιστήμη, την λογική είτε ισχύει το ένα είτε το άλλο. Είτε το «Α» είτε το «μη Α». Δεν είναι ζήτημα γούστου, αλλά αλήθειας. Το αν μια θρησκεία ή κοσμοθεωρία είναι αληθινή δεν εξαρτάται από την προέλευσή της. Είναι καιρός να καταλάβουν πως άλλο πράγμα ο πατριωτισμός κι άλλο πράγμα οι προσωπικές πνευματικές αναζητήσεις. Να καταλάβουν πως τα μεταφυσικά πιστεύω δεν είναι ζητήματα του τύπου «μπουγάτσα ή μουσακάς;», «περί ορέξεως κολοκυθόπιτα», ή «ζήτημα εθνικού γούστου», αλλά ζήτημα Αλήθειας μοναδικής – όποια  κι αν είναι αυτή εν τέλει –, και προσωπικής αναζήτησης. Αλλά όταν μπερδεύει κανείς τη φασολάδα με τη θρησκεία, τί άλλο θα νομίσει. Όπως μόνον ένας ανόητος θα πει ότι προτιμά τον ελληνικό γύρο πίττα από το αμερικανικό χάμπουργκερ, όχι επειδή θεωρεί τη γεύση του γύρου πιο ωραία από την γεύση του χάμπουργκερ, αλλά επειδή το πρώτο είναι ελληνικό και το δεύτερο ξένο, έτσι και μερικοί Νεοπαγανιστές πιστεύουν για τη θρησκεία. Φυσιολογικό, διότι και στην αρχαιότητα η θρησκεία υποτασσόταν στα κρατικά σχέδια κι επιδιώξεις.

Αν λοιπόν για πράγματα γούστου ή πράγματα φιλοσοφικώς ασήμαντα, έχουμε κριτήριο την προσωπική μας επιλογή κι όχι την εντοπιότητα και την ιθαγένεια, τότε είναι αυτονόητο, πως για πράγματα πολύ πιο σοβαρά, όπως η θρησκεία και η μεταφυσική Αλήθεια, επίσης θα πρέπει να έχουμε προσωπικά κριτήρια κι όχι κριτήρια εντοπιότητας ή συνήθειας και ξενικότητας.

Όμως το βασικότερο, φοβερό και ακατανίκητο τελικό Νεοπαγανιστικό επιχείρημα: «πρέπει να γίνετε Ειδωλολάτρες, γιατί κι οι πρόγονοί σας πριν 2500 χρόνια ήταν Ειδωλολάτρες κι αυτοί», αυτό δεν είναι καν επιχείρημα, αλλά απλώς κουκούλωμα της ανυπαρξίας σοβαρών επιχειρημάτων υπέρ της αρχαίας θρησκείας, και απόδειξη της πνευματικής ένδειας της "πνευματικής" αυτής κίνησης.

-Γιατί δεν μάς λένε οι Νεοπαγανιστές: «πρέπει να χρησιμοποιείτε άλογα και ασπίδες αντί τανκ και πυροβόλων, διότι άλογα και ασπίδες χρησιμοποιούσαν οι πρόγονοί σας πριν 2500 χρόνια και γι' αυτό μεγαλούργησαν, και άμα δεν τα χρησιμοποιήσετε κι εσείς, δεν είστε Έλληνες» ;

-Γιατί δε μάς λένε οι Νεοπαγανιστές: «πρέπει να πιστεύετε πως πέρα από το Γιβραλτάρ υπάρχει ο Ωκεανός μόνο, και την Γη τη σηκώνει στους ώμους του κάποιος ονόματι ’τλαντας, κι ότι το ποτάμι Αχέροντας οδηγεί στον ’δη, διότι αυτά πίστευαν οι Πρόγονοί σας πριν 2500 χρόνια και γι' αυτό μεγαλούργησαν, και άμα δεν τα πιστέψετε δεν είστε Έλληνες»;

-Γιατί δεν μάς λεν οι οπαδοί της αρχαίας Θρησκείας, «Πρέπει να υποστηρίζετε και να πιστεύετε πως ο Κόσμος δεν είχε Αρχή, διότι αυτό πίστευαν οι Πρόγονοί σας πριν 2500 χρόνια, κι αν τυχόν εσείς δεν πιστεύετε τα ίδια με τους Προγόνους σας, αλλά δέχεστε τα πορίσματα της σύγχρονης Επιστήμης, τότε δεν είστε Έλληνες»;  

Το «γιατί» είναι πανεύκολο να απαντηθεί: γιατί, άμα οι Νεοπαγανιστές τα έλεγαν αυτά τόσο ξεκάθαρα, θα γινόταν περίγελος. Αμα έλεγαν ξεκαθαρα πως το αρχαιοελληνικό θαύμα είναι συνάρτηση των μύθων, που ιερά τέρατα της φιλοσοφίας σαν τον Αριστοτέλη διαολόστειλαν, θα κρυφογέλαγαν ακόμη κι οι «θεοί» τους. Γι’ αυτό και «αθώα» μιλούν μόνο για «ελληνικό προχριστιανικό ήθος» και ελληνική «ψυχή».

Ένα άλλο χαρακτηριστικό της άγνοιας και του εθνικισμού των Νεοπαγανιστών είναι το τσουβάλιασμα όλης της ελληνικής αρχαιότητας, η αποδοχή όλων των επιμέρους χαρακτηριστικών της, όλων των φιλοσόφων της, όλων των πόλεων κ.ο.κ. Αυτό συμβαίνει, επειδή δεν έχουν διάθεση να παραδεχτούν την αλήθεια, αλλά μαζί με τα καλά θέλουν και τα άρρωστα της Αρχαιότητας. Για παράδειγμα, θαυμάζουν και υπερασπίζονται τόσο το πολίτευμα της ολιγαρχικής Σπάρτης, όπου οι λίγοι καλούσαν τους πολλούς για να εγκριθεί δια βοής – σαν τα πρόβατα – η προειλλημένη από τους λίγους απόφαση όσο και της δημοκρατικής Αθήνας, όπου όλοι συμμετείχαν στην εξουσία και υπήρχε ισηγορία. Ή πάλι υπερασπίζονται τις αξίες του αθηναϊκού ανθρωπισμού του 5^ου π.Χ. αιώνα αλλά ταυτόχρονα δικαιολογούν την ύπαρξη του Καιάδα. Ή πάλι μιλούν «γενικά και αόριστα» με θαυμασμό τόσο για τον π.χ. Πλάτωνα όσο και για τον Όμηρο, ή για «τους φιλοσόφους», παρόλο που είναι γνωστό ότι ο Πλάτωνας προτείνει λογοκρισία (πετσόκομμα) των Ομηρικών επών, ή ότι οι φιλόσοφοι όχι μόνο αλληλοβρίζονταν αλλά και είχαν τεράστιες διαφορές μεταξύ τους.

Τους Ν/Π όμως δεν τους  ενδιαφέρουν αυτές οι «μικροδιαφορές». Εμείς αποδείξαμε ότι το αρχαιοελληνικό πνεύμα δεν είναι ενιαίο, ότι υπάρχουν τεράστιες διαφορές μεταξύ φιλοσόφων, διαφορές στη λατρεία, στα ημερολόγια και στα πολιτεύματα κάθε τόπου, και φέραμε και ως παράδειγμα την έλλειψη ισηγορίας και πραγματικής δημοκρατίας στην αρχαία Σπάρτη, εν αντιθέσει με την αρχαία Αθήνα. Είναι υποκριτικό να μιλά κανείς, γενικά και αόριστα, για «αρχαιοελληνική» δημοκρατία και ισηγορία ξεχνώντας ότι τα μισά τουλάχιστον αρχαιοελληνικά κράτη ήταν αντιδημοκρατικά, και ταυτόχρονα με την εξύμνηση της δημοκρατίας και ισηγορίας να εξυμνεί τα ολιγαρχικά κράτη.

Οι αρχαιολάτρες, ωστόσο, απτόητοι ισχυρίζονται ότι (Δ.Ι.Λ. , Δαυλός, τ. 242, Φε. 2002): «Η λαμπρή τελετουργία των αποκαλυπτηρίων της Ελληνικότητας άρχισε πριν δέκα περίπου χρόνια και θα ολοκληρωθεί περίπου μετά από δέκα χρόνια». Γιατί όμως «σε δέκα (κι όχι σε 4,5) περίπου χρόνια»; Προφήτες είναι; Τόσο ανεπτυγμένο αισθητήριο έχουν πια; Τι σπουδαίο θα γίνει το 2012 περίπου όσον αφορά την Ελληνικότητα; Τι μάς περιμένει, συγκεκριμένα περί το έτος 2012; Γιατί ταυτόχρονα ο Α. Κεραμυδάς έχει εκδόσει βιβλίο με  τίτλο «2011, ο Θρίαμβος των Έψιλον»; «Στο 2011» ο Κεραμυδάς, «περίπου στο 2012» ο Δαυλός. Γιατί τέτοια περίεργη σύμπτωση τόσο άσχετων αναμεταξύ τους ιδεολόγων, όσον αφορά το χρονικό ορίζοντα του θριάμβου της «Ελλάδας»; Ποιος τους έδωσε την πληροφορία για το 2011-12; Οι ΑΤΙΑ-Θεοί; Ή.. η Ειμαρμένη; Ή η «Μία(!) Ελληνική(!) Λογική»;

Είναι γνωστό ότι τα περί 2012-2011 έχουν, πλην άλλων, σχέση και με το ημερολόγιο των Μάγιας, που τοποθετεί το τέλος του κόσμου στο 2012.

Δεν ξέρουμε βέβαια, αν δίχως τον Ερικ Φον Νταίνικεν, που ήταν ο πρώτος που  είπε ότι οι αρχαίοι θεοί ήταν εξωγήινοι, θα υπήρχαν Έλληνες  που θα μετέφεραν τις ξενόφερτες ιδέες αυτές εδώ.

Η άρνησή μας να αποδεχτούμε τα ψεύδη και τις αισχρές ύβρεις των αρχαιοκεντρικών/πολυθεϊστών, δεν συνιστά «ανθελληνισμό». Αποδεχόμαστε την Αρχαία Ελλάδα, διαγράφοντας από τη μνήμη μας τα άσχημά της – αρκεί να μην εμφανίζονται νοσηρά φαινόμενα που αυτή η μελέτη περιγράφει. Πετάμε τα άσχημα της Αρχαιότητας, κρατάμε τα καλά της, ώστε αυτό που μένει, όταν σκεφτόμαστε την «Αρχαία Ελλάδα», να είναι θετικό. Αν εδώ παρουσιάστηκαν κυρίως τα άσχημα, μοναδική αιτία είναι ακριβώς ν’ αποδείξουμε όχι ότι υπάρχουν και άσχημα στην Αρχαία Ελλάδα (φυσιολογικό για κάθε εποχή), αλλά ότι ο Νεοπαγανισμός/αρχαιοπληξία θέλουν να επαναφέρουν την πηγή όλων των άσχημων αυτών πραγμάτων.

            Ορισμένοι, νομίζουν ότι η νεοπαγανιστική ιδεολογία είναι επικίνδυνη, μόνο εάν (κάποιοι) Νεοπαγανιστές εκφράζουν (κρυπτο)ρατσιστικές, (κρυπτο)φασιστικές και αντισημιτικές απόψεις˙ διαφορετικά την αντιμετωπίζουν ως ένα ακίνδυνο και ίσως ενδιαφέρον φολκλόρ˙ ακόμη κι ως εύκολο αντιχριστιανικό επιχείρημα εναντίον... των παπάδων! Φαίνεται πως δεν πιστεύουν ότι εάν οι απόψεις αναγέννησης της αρχαίας θρησκείας επικρατήσουν, τότε αυτοί και τα παιδιά τους θα συνεορτάζουν την ’ρτεμη στην Σπάρτη με μαστιγώσεις νέων, με μαστιγώσεις γυναικών και με ανθρωποθυσίες στην Αρκαδία, με αναγκαστική εκπόρνευση – επιδοτούμενη από το κράτος – στους «ιερούς ναούς» της Αφροδίτης, με αυτοευνουχισμούς, με Καιάδες και άλλα ουμανιστικά. Αυτά τα θεωρούν περασμένα. Τι τους κάνει να νομίζουν ότι δεν θα ξανασυμβεί έτσι; Το ουμανιστικό – χριστιανικό πνεύμα; Αυτό θα εξαλειφθεί.

Δυστυχώς, αυτοί, την φαιδρότερη κληρονομιά της Δύσης, την ουμανιστική αρχαιολατρία, την συντηρούν και ρίχνουν έτσι νερό στο μύλο της ειδωλολατρίας. Τα αρχαιολατρικά παραμύθια που η Δυτική Ευρώπη δημιούργησε, προκειμένου να βγει απ΄ τα σκοτάδια του Παπικού Μεσαίωνα, την εξιδανίκευση της Αρχαιότητας μέσω του Διαφωτισμού και της Αναγέννησης, μόνο σε υπανάπτυκτες χώρες τα πιστεύουν πλέον. Δυστυχώς μεταξύ των Δυτικοευρωπαίων στοχαστών και των στοχαστών της Νεας Ελλάδας υπάρχει ένα καταστροφικό dt κάποιων αιώνων. Ελπίζουμε ειλικρινά, αφού γλίτωσαν από τον «χριστιανικό μεσαίωνα», να μην έχουν την τύχη του Αναξαγόρα ή του Πρωταγόρα ή των Επικούρειων στο επερχόμενο αρχαιοελληνικό φως. Αναφέρουμε ως τυχαίο παράδειγμα αυτών των αντιλήψεων αποσπάσματα από άρθρο (στην εφ. Το Βήμα, 26/9/2004), για να φανεί ότι  για πολλούς Νεοέλληνες αρχαιολάτρες ο μύθος της δυτικής «Αρκαδίας» του 18^ου αιώνα είναι μια ολοζώντανη πραγματικότητα.

«Οι Έλληνες ήταν εκείνοι που θεμελίωσαν την ελευθερία βίου και πολιτείας» Οι Αρχαίοι Αθηναίοι, εννοούν, «προφανώς». Όχι «οι Έλληνες», γενικά κι αόριστα, λοιπόν, ώστε να δίνουμε, ηθελημένα ή άθελα, συγχωροχάρτι στα στρατόπεδα Μακεδονίας, Κρήτης και Σπάρτης – αλλά οι Αθηναίοι. Εκτός κι αν εννοούν την Σπάρτη, την Μακεδονία, την Κρήτη, την Κόρινθο, την Ήπειρο, τη Θεσσαλία ως πολιτείες με ελευθερία βίου.

«Η μυθολογία-θρησκεία τους δεν είχε κανέναν δογματισμό». Είχε όμως δογματισμό στο τυπικό της λατρείας, ανθρωποθυσίες, μαστιγώσεις μέχρι θανάτου, αυτοευνουχισμούς, αναγκαστική ιερά πορνεία, κτηνοβασία, μαιναδισμό, μαύρη μαγεία, φαρμακεία, αστρολογία. Αυτά, οι ουμανιστές «αρχαιολάτρες» τα περνάν στο ντούκου. Ασήμαντες λεπτομέρειες! Τι ‘ναι αυτά μπρος στην έλλειψη δογματισμού;

«Εκείνοι καθιέρωσαν τον «αυτόνομον και αυτεξούσιον» να νομοθετούν οι ίδιοι για τα κοινά» Σαν τους Σπαρτιάτες, δηλαδή, ή σαν τους Μακεδόνες που είχαν άμεση δημοκρατία!

«Εκείνοι έφταναν ν’ αμφισβητούν ακόμα και την υπόσταση των θεών – αν βέβαια, αυτοί, δεν πράττουν δίκαια – δίκαια, κατά την κρίση των ανθρώπων, βέβαια» Ναι, Εκείνοι τα επινόησαν, και γι’ αυτό, επειδή η «αδογμάτιστη θρησκεία των Ελλήνων» δεν δεχόταν και πολλά-πολλά για τους θεούς της, οι «Έλληνες» θανάτωναν τους Έλληνες φιλοσόφους με την κατηγορία της ασέβειας, τους δίκαζαν, τους φυλάκιζαν, τους εξόριζαν. Επειδή Εκείνοι, ας πούμε ο Πρωταγόρας, αμφισβήτησαν την ύπαρξη των θεών, εκείνοι, οι Έλληνες έκαψαν τα γραπτά τους και τους ταρταρό-στειλαν σε απανωτές εξορίες, αλλά αυτό οι απελευθερωμένοι από τον Χριστιανισμό Νεοέλληνες ουμανιστές μας το κρύβουν, δεν μιλούν γι’ αυτά, θεωρούν λεπτομέρεια τους διωγμούς των μεγαλύτερων φιλοσόφων από Εκείνους, ώστε να έχουν την ευκαιρία να χλευάζουν ακόμη περισσότερο τον Χριστιανισμό.

«Εκείνοι θεωρούσαν πως την πορεία του ανθρώπου την χαράζει ο άνθρωπος, όχι οι θεοί». Γι’ αυτό κι Εκείνοι είχαν και πίστευαν στην Ειμαρμένη, στις Μοίρες, στο πεπρωμένο φυγείν αδύνατον, στην έλλειψη ελευθερίας δηλαδή, ανθρώπων αλλά και θεών (θεοί-δούλοι της Μοίρας!), ενώ ο «θεοκρατικός Χριστιανισμός», η Ορθοδοξία, απέρριψε και Ειμαρμένες και Μοίρες και τις συναφείς ανελεύθερες αηδίες Εκείνων, καθώς και τα ακόμη χειρότερα Κισμέτια, τις μανιχαϊστικές Δυαρχίες και τα Κάρμα των Ασιατών και τους Απόλυτους Προορισμούς των Δυτικών αιρετικών.

Πώς να κάνουμε τον Καιάδα «Αρκαδία», την Αρχαία Σπάρτη «άμεση δημοκρατία», τις ανθρωποθυσίες και την ιεροδουλεία «φυσική θρησκεία», τους γυναικονόμους «ισότητα», τις διώξεις φιλοσόφων «ανοιχτή κοινωνία», αυτή είναι η ειδικότητα όλων αυτών που δοξολογούν στον αιώνα των αιώνων Εκείνους.

Τι προσέφερε η αρχαιολατρία στην Ελλάδα; Έκανε πάρα πολλά «καλά»:

1. Η αρχαιοπληξία φταίει που οι Έλληνες έπρεπε να ντραπούν για τα ίδια τα ονόματά τους, για τις ονομασίες των χωριών τους. Έτσι, π.χ. εξαιτίας του αρχαιολατρικού συλλογισμού ότι, εάν π.χ. η Λαμία λέγεται Ζητούνι, δεν είναι ελληνική ή εάν η Έδεσσα λέγεται Βοδενά, θα την διεκδικήσουν οι Σκοπιανοί (λες και τώρα που λέγεται Έδεσσα, δεν την διεκδικούν!) άλλαξαν τα ονόματα της ελληνικής επικράτειας, και με το «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» διεγράφη αμέσως ελληνικός πολιτισμός αιώνων. Παραδόξως, το ελληνικότατο Μέτσοβο το άφησαν στην ησυχία του, οι αρχαιοκεντρικοί. Κανονικά, θα έπρεπε να αλλάξουν και την σλαβική κατάληξη –οβο, λόγω της αρχαιοπρέπειάς τους. Έτσι, καταλήξαμε, να μην γνωρίζουμε πού έγινε η ναυμαχία του Ναβαρίνο, διότι κανείς δε βρίσκει στο χάρτη το τοπωνύμιο αυτό. Ντρεπόμαστε και για το όνομά μας. Ο Μωριάς έγινε «Πέλοπος νήσος», η Τριπολιτσά «Τρίπολις», η Ρούμελη «Στερεά (!) Ελλάδα», ο Ψηλορείτης «Ίδη»(!),  το Κιλελέρ «Κυψέλη», τα Τζουμέρκα «όρη Αθαμάνων», ο Κίσσαβος «Όσσα», η Κούλουρη «Σαλαμίς», η Σαντορίνη «Θήρα», μη τυχόν και σουφρώσουν τη μύτη τους οι Δυτικοευρωπαίοι τουρίστες στο άκουσμα των πραγματικών τοπωνυμίων. Πάλι καλά που δεν επέβαλαν και αλλαγή επιθέτων στους Μικρασιάτες, το ‘22. Υπάρχει λοιπόν, όντως «η δυστυχία του να είσαι Έλληνας». Αλλά δεν είναι η δυστυχία που έχουν κατά νου οι δυτικιστές. Αυτή η δυστυχία οφείλεται αποκλειστικά στο γεγονός ότι οι εκδυτικισμένοι αρχαιολάτρες κατάφεραν να κάνουν γενιές Ελλήνων να ντρέπονται για τη μιλιά τους, για τη μουσική τους, για τους χορούς τους, για τα ρούχα τους, για τα σπίτια τους, τους για τον πολιτισμό τους και να νομίζουν ότι δεν έχουν πολιτισμό, αλλά βαρβαρότητα, λες και ήταν καμμιά φυλή στη ζούγκλα της Αφρικής.

2. Η αρχαιοπληξία ευθύνεται για τις φασιστικές διώξεις των ελληνικότατων σλαβόφωνων και βλαχόφωνων πληθυσμών. Ως γνωστό, τουλάχιστον οι μισοί αγωνιστές του 1821 ήταν βλαχόφωνοι και αλβανόφωνοι, αλλά Έλληνες στη ψυχή. Η αρχή έγινε με τους κατοίκους του νεοελληνικού κράτους του 1832, που έπρεπε να αποδείξουν στους Βαυαρούς βασιλείς ότι εκτός από το ότι έπρεπε να θέλουν να φοράν χλαμμύδες, έπρεπε να μιλάν άπταιστα αρχαιοελληνικά στο χωράφι, αλλιώς δεν ήταν Έλληνες. Έπρεπε να ντρέπεται κανείς που μιλά τη γλώσσα της μάνας του, αν αυτή δεν ήταν τα κορακίστικα. Οι Αρβανίτες ήταν πιο τυχεροί, βέβαια, γιατί ήταν ο μισός πληθυσμός του νεοσύστατου κράτους, αλλιώς θα ήταν πολύ χειρότερη και ταχύτερη η φίμωση του πολιτισμού τους. Το αρχαιόπληκτο δόγμα ότι αν δεν μιλάς Ελληνικά δεν είσαι Έλληνας, το πλήρωσαν με τη ζωή τους χιλιάδες ομοεθνείς μας. Το πλήρωσαν οι σλαβόφωνοι Έλληνες, που οι Βούλγαροι κομιτατζήδες τούς ονόμαζαν «Γραικομάνους» και ενώ τους έσφαζαν, αυτοί φώναζαν στα «μακεδονικά» «Ζήτω η Ελλάδα»˙ κι όταν απελευθερώθηκε η Μακεδονία, ήρθαν οι αρχαιολάτρες και εφάρμοσαν φρικιαστικές μεθόδους – επέβαλαν ακόμη και αναγκαστικές μαζικές ορκομωσίες των μακεδονόφωνων χωρικών, στις οποίες οι τελευταίοι ορκίζονταν ότι δεν θα μιλούσαν πλέον «το επάρατον («επάρατη» η μητρική τους) ιδίωμα» – κατά των μακεδονόφωνων, διότι τάχα άμα μιλούσαν τη γλώσσα των παππούδων τους, τα σλάβικα ή τα βλάχικα, δεν ήταν καθαροί Έλληνες, αυτοί οι μακεδονομάχοι ήρωες! Και σήμερα ακούει κανείς σε εκτελέσεις από cd χιλιάδες μακεδονικά ελληνικά τραγούδια δίχως στίχους, «τραγούδια δίχως λέξεις», διότι η λευχαιμία της αρχαιολατρίας αποφάσισε δεκαετίες πριν, να απαγορευθεί ακόμη και το δημοτικό τραγούδι των «υπόπτων εθνικώς» μακεδονόφωνων και βλαχόφωνων Ελλήνων. Όπως και με τον αμανέ και το ρεμπέτικο, που ενώ οι «ευρωπαϊστές» των αρχών του 20^ού αι. τα έβριζαν («το πιο ασύδοτο έργο που βγήκε ποτέ από ομάδα ανθρώπων...λαός που αναθέτει στην χοχλαστή τούτη μελωδία τη διήγηση των παθών του είναι, όπως λέμε στη Ευρώπη, εκτός πολιτισμού» έγραφε ο Ζ. Παπαντωνίου στο «Ελεύθερο Βήμα» της 3/7/1938), την ίδια στιγμή η αρχαιολατρική δικατορία του Μεταξά τα απαγόρευε (τον αμανέ) ή τα περιόριζε.. Αν δεν υπήρχε η αρχαιολατρία, εξαιτίας της οποίας η αυθεντική παράδοση εκτοπίστηκε προς όφελος τής Δυτικής ψευτοελληνικότητας, δεν θα είχαν καταπιεστεί τόσοι Έλληνες. Πρέπει λοιπόν, να ξέρουμε ποιος φταίει γι’αυτό το χάλι και την αλλοτρίωση, άλλο πράγμα να είμαστε κι άλλο πράγμα να παριστάνουμε: είναι οι αρχαιόπληκτοι και μόνον αυτοί.

3. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, ότι όλοι οι οπαδοί της δημοτικής (Παλαμάς, Π. Δέλτα, Ι. Δραγούμης κ.ά.) ήταν ταυτόχρονα φιλικοί προς το Βυζάντιο και την λαϊκή, αυθεντικά ελληνική παράδοση, ενώ οι αρχαιολάτρες και καθαρευουσιάνοι, μισούσαν το Βυζάντιο, μισούσαν την λαϊκή ελληνικότητα, μισούσαν τη δημοτική και λάτρευαν ό,τι πιο ψεύτικο.

4. Με το γνωστό ιδεολόγημα της αρχαιοπληξίας, ότι το νεοελληνικό έθνος δημιουργήθηκε στη βάση κυρίως της γλώσσας, οι αλβανόφωνοι Σουλιώτες κι ο Γεώργιος Καστριώτης μετατράπηκαν, στα μάτια των εθνικιστών Αλβανών σε «Αλβανούς ήρωες». Απλώς ο Γεώργιος Καστριώτης έδρασε στην Αλβανία ενώ οι Σουλιώτες στην Ελλάδα, διαφορετικά θα θεωρούνταν κι εκείνοι «Αλβανοί». Είναι, πράγματι, διασκεδαστική, η διένεξη μεταξύ εθνικιστών αρχαιολατρών και διεθνιστών αρχαιολατρών για  εθνολογικά ζητήματα. Οι δεύτεροι, κάνουν ειρωνικές νύξεις για την αλβανοφωνία των Σουλιωτών ή  ακόμη και δικών τους προγόνων, πιστεύοντας πως όλα αυτά είναι σοβαρά αντιεθνικιστικά επιχειρήματα και πως μ’ αυτά «κατατροπώνουν τον εθνικιστή». Ενώ οι δυστυχέστεροι, εθνικιστές αρχαιολάτρες, αγωνίζονται να δείξουν π.χ. ότι οι αλβανόφωνοι, οι βλαχόφωνοι, οι σλαβόφωνοι αναγκάστηκαν(!) να μιλήσουν αλβανικά ή σλαβικά ή βλάχικα – άρα καλά αναγκάστηκαν μετά, να πάψουν να τα μιλούν – ή ότι το dna τους είναι διαφορετικό των Αλβανών, κι άλλα τέτοια φαιδρά. Ότι η Ελλάδα ήταν μια γλωσσική Βαβυλωνία – και καλώς ήταν – δεν σήμαινε τίποτα, διότι βάση του έθνους, καλώς ή κακώς, ήταν η θρησκεία. Αλλά πού να το καταλάβουν αυτό οι διεθνιστές κι εθνικιστές αρχαιολάτρες; Ο αρχαιολατρικός νεοελληνικός Διαφωτισμός και η περί γλώσσας αντίληψή του, είτε καταλήγουν σε ρατσιστικά είτε σε φιλελεύθερα ιδεολογήματα, συνιστούν τερατώδη διαστρέβλωση του νεοελληνικού πατριωτισμού κι όχι την αιτία της ύπαρξής του.

5. Όμως η αρχαιολατρία προκάλεσε κι άλλα όμορφα πράγματα. Το σοβαρότερο ήταν η Μικρασιατική Καταστροφή. Δεν υπονοούμε κανενός είδους συνωμοσία, σαν κι αυτές τις ανοησίες που οι Νεοπαγανιστές νύχτα-μέρα προπαγανδίζουν, αλλά ότι αναπόφευκτα κι ανεπαίσθητα, το αρχαιολατρικό ιδεολόγημα εκεί οδηγούσε: στην αδιαφορία για την τυχόν καταστροφή του μικρασιατικού και βαλκανικού ελληνισμού. Η αρχαιολατρία δεν ήταν αυτή που ήθελε τη «μικράν πλην τίμιαν Ελλάδαν», το «βασίλειον Αθηνών και Πειραιώς», μαζεμένο γύρω από τον Παρθενώνα; Αυτό δεν ήθελε, ενάντια στο βυζαντινό όραμα του Ρήγα και των οπλαρχηγών του 1821, ο αρχαιολάτρης Κοραής (αυτός, που αποκαλούσε «τύραννο των Ελλήνων» τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, αυτός που έβριζε το δημοτικό τραγούδι ως «ανόητο και πολλάκις άσεμνο», αυτός που μιλούσε περί έθνους «Γραικογάλλων») και οι πνευματικοί απόγονοί του; Η μισή Ελλάδα γύρω από τον «ιερό βράχο» της κείται. Μπορεί κανείς να φανταστεί σήμερα τον πρύτανη της Ακαδημίας Αθηνών, να αναφέρει σε επίσημο λόγο του, ότι η Ελλάδα υπέκυψε στην κυριαρχία των Μακεδόνων; Ε, αυτό ακριβώς είπε ο πρύτανης του «Πανεπιστημίου Όθωνος», Κων. Σχινάς, την ημέρα της ίδρυσής του, 3/3/1837: «Ἡ Ἑλλὰς [...] ὑποκύψασα ἔπειτα μὲ οἰκτρὰν μόνην αὐτονομίας σκιὰν εἰς τῶν Μακεδόνων τὴν κυριαρχίαν». Ενώ ο πρόεδρος της Αρχαιολογικής Εταιρίας, Ι. Ρίζος, στις 26/5/1838 έγραφε, αναφερόμενος στη μάχη Αθηναίων-Μακεδόνων στη Χαιρώνεια: «Ὁ Φίλιππος ἔπραξεν ἄλλο τῆς νίκης ἐκείνης ὀλεθριώτερον, ἐγέννησε τὸν Ἀλέξανδρον». Δεν τα κατάφεραν, βέβαια, πλήρως οι αρχαιολάτρες. Διότι, παρόλο που έβριζε τον Αλέξανδρο με τους Μακεδόνες του ως «κατακτητή των Ελλήνων» ο Κοραής, «δυστυχώς» η Ελλάδα επεκτάθηκε και στα εδάφη των «κατακτητών της Ελλάδας, των Μακεδόνων». Ή μήπως η Ελλάδα.. ανταπέδωσε την κατάκτηση του Αλεξάνδρου και κατέκτησε τη Μακεδονία; Είναι πράγματι περίεργο πως ακόμη δεν ανακάλυψαν τον κοραϊσμό οι Βουλγαροσκοπιανοί. Πού θα πάει˙ θα τον ανακαλύψουν και τότε θα γελάμε. Οι αρχαιολάτρες με το μίσος τους εναντίον της Ρωμανίας ήταν αναπόφευκτο να μισήσουν και τους Μικρασιάτες (τους απογόνους των Ακριτών) και να θελήσουν την Μικρασιατική Καταστροφή, διαδίδοντας ξεδιάντροπα την κραυγή «Οίκαδε», «καλλίτερα να τους σφάξει ο Κεμάλ» και μετά «όχι μόνο δεν λυπηθήκαμε για την Μικρασιατική Καταστροφή, αλλά και την επιδιώξαμε». Το μίσος για τον πρόγονο κατέληξε σε μίσος και για τον απόγονο, σε μίσος για τη Μικρασία, σε αδιαφορία για τη Σμύρνη, σε λήθη της Γενοκτονίας του 1922. Δεν είναι ανάγκη να υπάρχουν μυστικές συνωμοσίες ή τάσεις προδοσίας. Όταν ζεις στον κόσμο σου, δηλαδή σε φανταστικές Αρκαδίες, φυσικά είναι να περιφρονήσεις τους πραγματικούς Έλληνες. Κι όταν τους περιφρονήσεις, χαίρεσαι με την εξαφάνισή τους. Η κατάρα του ελιτισμού των αρχαιόπληκτων. Οι αρχαιολάτρες προετοίμαζαν ιδεολογικά επί έναν αιώνα το έδαφος για την παραίτηση από την Ιωνία και τον βυζαντινό πολιτισμό, μικρασιατικό ή βαλκανικό, διαστρεβλώνοντας τα κριτήρια ελληνικότητας του λαού (γι’ αυτό μετά, οι ίδιοι αποκαλούσαν «τουρκόσπορους» τους τουρκόφωνους πρόσφυγες), ενώ ο Κεμάλ αφάνισε τον πολιτισμό αυτόν και τους φορείς του. Η Τουρκική Δημοκρατία οφείλει άπειρα στους αρχαιόπληκτους˙ κι αυτοί στην Τουρκία. Δίχως αυτήν δεν θα είχαμε επιστρέψει (ως θύματα της κυκλικής αρχαιολατρικής φάρσας) στο κράτος-πόλη της Αθήνας.

6. Φυσικά, το Βυζάντιο κι η Μακεδονία δεν είναι απλώς ζητήματα εδαφικά  κι εθνικιστικά, αλλά κυρίως πολιτισμικά. Η απόρριψή τους σημαίνει απλώς, ότι αντί για το κοσμοπολίτικο ιδεώδες της ανεκτικότητας στον αλλόγλωσσο και τον αλλόφυλο μέσα σε μια ελληνιστική «αυτοκρατορία», κυριαρχεί η ρατσιστική μίζερη και στενόχωρη αρχαιομανία της περιχαράκωσης σε  «αμόλυντες» πόλεις-κράτη, η τουριστική αρχαιοπληξία των κοτσαμπάσηδων που φόρεσαν χλαμμύδες, για να επιβιώσουν στο βαυαρικό νεοελληνικό κράτος, η απόρριψη του πραγματικού ελληνικού πολιτισμού για χάρη ενός ξεπερασμένου ψευδοελληνισμού των αγγείων και των μουσείων καθώς και το ψώνιο αυτών που – όπως φαίνεται – έχοντας κάνει αιματολογικές εξετάσεις γνωρίζουν ότι είναι γνήσιοι απόγονοι του Σωκράτη κι όχι των Ειλώτων. (’λλωστε, οι Νεοπαγανιστές, δεν κατακρίνουν το Βυζάντιο-Μακεδονία, επειδή αυτά είναι μη δημοκρατίες, δηλαδή αυτοκρατορίες, αλλά επειδή διεύρυναν τον πολιτισμικό ορίζοντα του Ελληνισμού. Την παγανιστική ρωμαϊκή αυτοκρατορία την γλύφουν, όσο κι αν  αυτή κατάργησε την ουσιαστική αυτονομία των πόλεων. Συνεπώς, τα ψέμματα περί «δημοκρατίας» και «ορθολογισμού» ας τα πουλήσουν σ’ άλλους.)

7. Ακόμη και η κρατικοποίηση της Εκκλησίας είναι προϊόν του βαυαρικού Νεοελληνικού κράτους. Τα κοσμικά/εθναρχικά προνόμια της Εκκλησίας ήταν αποτέλεσμα ανάγκης κατά την Τουρκοκρατία˙ δεν υπήρχαν στο «κοσμικό» Βυζάντιο. Η γνωστή χρησιμοποίηση της επίσημης Εκκλησίας της Ελλάδας για πολιτικούς σκοπούς (εμφύλιος κ.λπ.) από το κράτος (το ότι το ιερατείο συγκατάνευσε σ’ αυτό, είναι απλώς δείγμα του μεγέθους της διαφθοράς των πάντων) είναι προϊόν της Αντιβασιλείας, των διαφωτιστών Κοραϊστών και των εν Ελλάδι Βαυαρών του 1833.

8. Η αρχαιοπληξία των αρχαιολατρών είναι, ώς ένα σημείο, υπαίτια της διάρκειας δύο αιώνων αλληλοσφαγής των Βαλκανίων. Ενώ, εξαιτίας του ρωμαίικου νεοελληνικού πατριωτισμού, ο οποίος συνδύαζε αρμονικά τον εθνισμό με τον διεθνισμό, η ελληνική είχε γίνει η γλώσσα όλων των μορφωμένων Βαλκάνιων, (Ακόμη και ρουμανικά, αλβανικά, βουλγαρικά και σέρβικα κείμενα γράφονταν με το ελληνικό αλφάβητο αντί του κυριλλικού ή του λατινικού (Μ. Νυσταζοπούλου-Πελεκίδου, Βυζάντιο και Σλάβοι – Ελλάδα και Βαλκάνια (6^ος-20^ος αι.), εκδ. Βάνιας, σ. 151-198).) όταν επικράτησε ο φυλετικός αρχαιονεοελληνικός πατριωτισμός, οι υπόλοιποι Βαλκάνιοι ακολούθησαν το παράδειγμά μας και ο πολιτισμικός αυτός «εξελληνισμός» διεκόπη. Τι άλλο έπραξαν οι Βούλγαροι φυλετιστές δημιουργώντας την Εξαρχία, παρά ό,τι έφτιαξαν οι κοραϊστές αποσπώντας την ελλαδική Εκκλησία από το Πατριαρχείο; Υπέπεσαν σε εθνοφυλετισμό, ο οποίος είναι αίρεση. Ενώ οι Βαλκάνιοι ήταν όπως να ‘ναι αναμεμιγμένοι αναμεταξύ τους, ενώ οι επαναστάτες του 1821 συμπεριελάμβαναν – δίχως καμμία τάση υπεροπτικού φυλετικού «εξελληνισμού» των Βαλκανίων – τους υπόλοιπους Βαλκάνιους επί ίσοις όροις σ’ ένα υπερεθνικό κράτος με βάση τον κοινό πολιτισμό και την κοινή θρησκεία, ενώ ο Ρήγας μιλούσε για ενιαίο κράτος παίρνοντας τα καλά της Δύσης και συνταιριάζοντάς τα με τα καλά της βυζαντινής-ελληνιστικής-οθωμανικής παράδοσης, οι αρχαιόπληκτοι της εποχής εκείνης ήθελαν εθνικό κράτος. Υπό άλλες συνθήκες θα ήταν πολύ αστείο το θέαμα των σημερινών ουμανιστών αρχαιολατρών, που θρηνούν σα μωρές παρθένες για την απώλεια της «πολυπολιτισμικότητας» του ελλαδικού χώρου κατά τον 20^ο αι., λες και δε γνωρίζουν, ότι οι δικοί τους πνευματικοί πρόγονοι, οι αρχαιόπληκτοι «νοτιοελλαδιστές» (πολιτιστική-γεωγραφική Αρχαία/Νέα Ελλάδα ώς τη Λαμία), «ευρωπαϊστές» και δυτικιστές (Φαναριώτες, Παρισιάνοι και Αθηναίοι) του 18^ου και 19^ου αι. ήταν αυτοί που πρότειναν και προώθησαν το μοντέλο του έθνους-κράτους στα Βαλκάνια, λες και δεν καταλάβαιναν πως αυτό μόνο γενοκτονίες και βίαιες ανταλλαγές πληθυσμών θα έφερνε. Οι αλλόφυλοι και αλλόπιστοι Βαλκάνιοι αλληλοσφάζονταν και πιο πριν βέβαια, αραιά και πού, αλλά όχι τόσο, όσο αλληλοσφάχτηκαν τον 20^ο αι. υπό την επίδραση της ανθ-ελληνιστικής, αντι-ρωμαίικης ιδέας του έθνους-κράτους: όταν σφάζονταν το 1990 οι μουσουλμάνοι με τους ορθόδοξους Σλάβους, αυτό γινόταν όχι, οπως παλιά, λόγω θρησκευτικής διαφοράς, ώστε ο ένας να μετατρέψει τον άλλον «απλώς» σε ραγιά, αλλά για να κατακτήσει ο καθένας όσο περισσότερα εδάφη για το δικό του φυλετικά (μέσω των σφαγών-γενοκτονιών) καθαρό έθνος-κράτος˙ επιδίωξη ασυγκρίτως πιο βάρβαρη από την παλιά, διότι δεν επέτρεπε ούτε καν την επιβίωση του ηττημένου. Πολύ αργά για δάκρυα πια, από όλους μας˙ σίγουρα. Μόνο που σήμερα επιπλέον, οι πνευματικοί απόγονοι των Νεοελλήνων Διαφωτιστών ειρωνεύονται κι από πάνω τους «αγριάνθρωπους Βαλκάνιους».

            Μερικά, ωστόσο, από τα παραπάνω ασφαλώς είναι κοινότυπα. Τόσο πολύ κοινότυπα, ώστε μερικοί ξέχασαν πως παραμένουν και αληθή. ’λλο πράγμα η αρχαιογνωσία κι άλλο πράγμα η καρικατούρα του Νεοέλληνα αρχαιο-λάτρη, ο οποίος, είτε το γνωρίζει είτε όχι, είναι – όντας «λάτρης» – και με το Δημόκριτο και με τον Πλάτωνα˙ και με τους Επικούρειους και με τους Πυθαγόρειους˙ και με τη Λακεδαίμονα και με την Αθήνα˙ και με την ολιγαρχία και με την ισηγορία˙ και με τη μυθολογία και με τη φιλοσοφία˙ και με τους φιλοσόφους και με τους ιεροφάντες˙ και με τον ορθολογισμό και με τη μαντική τέχνη˙ και το ένα και το άλλο. Δεν μπορεί, βέβαια, να υποστηρίξει κανείς, ότι για όλη αυτή την αθλιότητα φταίει η αρχαιοπληξία. Θα ήταν μανιχαϊσμός. Κάποια μέρα θα υπάρξει πιθανώς η αθλιότητα και χωρίς αυτήν. Αυτό δεν το γνωρίζουμε. Το μόνο που γνωρίζουμε είναι, ότι με αυτήν θα συνεχίζεται σίγουρα. Η νεότερη Ελλάδα θα ήταν πολύ πιο τυχερή αν έβλεπε την αρχαιότητα όπως οι Δυτικοί κι όχι ως χωράφι του πατέρα της. Αυτοί, όσο κι αν την ερμήνευσαν διαφορετικά – δικαίωμά τους, αλλιώς δε θα προόδευαν – δημιούργησαν κάποια πράγματα, πάρα πολλά από τα οποία αξίζουν. Ενώ οι αρχαιολάτρες Έλληνες, ακόμη και οι πιο «ουμανιστές», ποτέ δε θα μπορέσουν ν’ απαλλαγούν από τις εγωιστικές φαντασιώσεις τους, ώστε να πάρουν μόνο ό,τι καλό έχει η αρχαιότητα. Η νεότερη Ελλάδα θα ήταν πιο τυχερή, αν ως «πατρίδα» επικρατούσε όχι αυτό που, ενάντια στη θέληση των επαναστατημένων Ελλήνων, επέβαλαν οι Βαυαροί και οι Κοραϊστές μετά το 1833, αλλά αυτό που είχε ο Κ. Παλαμάς κατά νου:

Ύμνος των Αιώνων
Μητέρα μας πολύπαθη, ω αθάνατη,
δεν είναι μόνο σου στολίδι οι Παρθενώνες·
του συντριμμού σου τα σπαθιά στα κάμανε
φυλαχτά και στεφάνια σου οι αιώνες.

Και οι πέτρες που τις έστησε στο χώμα σου
το νικηφόρο χέρι του Ρωμαίου,
κ' η σταυροθόλωτη εκκλησιά από το Βυζάντιο,
στον τόπο του πολύστυλου ναού του αρχαίου,

Κι αυτό το κάστρο που μουγγρίζει μέσα του
της Βενετιάς ακόμη το λιοντάρι,
κι ο μιναρές που στέκει, της ολόμαυρης
και της πικρότατης σκλαβιάς απομεινάρι,

Και του Σλάβου το διάβα αντιλαλούμενο
στ' όνομα που μας έρχεται στο στόμα
-με το γάλα της μάννας που βυζάξαμε-
σαν ξένη ανθοβολιά στο ντόπιο χώμα,

Όλα ένα νύφης φόρεμα σου υφαίνουνε,
σου πρέπουνε, ω βασίλισσα, σα στέμμα,
στην ομορφάδα σου ομορφιά απιθώσανε
κ' είναι σα σπλάχνα απ' το δικό σου το αίμα.

Ω τίμια φυλαχτά, στολίδια αταίριαστα,
ω διαβατάρικα, από σας πλάθετ' αιώνια,
κόσμος από παλιά κοσμοσυντρίμματα,
η νέα τρανή Πατρίδα η παναρμόνια!

Ό,τι προσέφερε η αρχαιοπληξία δύο αιώνων, είναι ποτάμια νεοελληνικό αίμα, Καταστροφές, γενοκτονίες, διχασμός, καταστροφή των τοπικών ελληνικών διαλέκτων και πολιτισμού στο όνομα της δυτικής αντίληψης του 19^ου αι. περί έθνους, άπειρη ντροπή γι’ αυτό που είμαστε, για τον εαυτό μας και κυρίως άπειρα ψέμματα. Ό,τι προσέφερε είναι ατελείωτος εξευτελισμός των Αρβανιτών, των Βλάχων, των Σαρακατσάνων, των Σλαβόφωνων και των Μικρασιατών Ελλήνων, αφανισμός των τοπικών ελληνικών διαλέκτων κι όλα αυτά στο όνομα μιας ανύπαρκτης Ελλάδας, μιας Ελλάδας που δεν είχε καμμιά σχέση με την πραγματικη Ελλάδα. Είναι δυνατόν να επιτρέψουμε σ’ αυτό το πράγμα, σε αυτό το Κατεξοχήν Ψεύδος, να επιστρέψει;

Ευχαριστίες

Πρέπει να ευχαριστήσουμε και εκείνους, οι οποίοι μας έκαναν να φτιάξουμε τη σελίδα αυτή. Δίχως αυτούς, αυτή δε θα υπήρχε! Εμείς, λοιπόν, δεν μπορούμε παρά να εκφράσουμε τον άπειρο θαυμασμό μας για εκείνους, που μέσα σε μια διετία, όπως γράφουν στο βιογραφικό τους, μελέτησαν συστηματικά την ελληνική φιλοσοφία και ιστορία, κι όπως αποδείχτηκε, τα γνωρίζουν άριστα. Γι’ αυτό π.χ. γράφουν για Σκυθόπολη δίχως να έχουν διαβάσει Αμμιανό˙ γι’ αυτό γράφουν για τις συνόδους της Καρχηδώνας δίχως να τις έχουν διαβάσει. Έτσι, εκφράζουμε τον άπειρο θαυμασμό μας για την ευρυμάθειά τους, για την άριστη χρήση των αρχαίων πηγών και για την έλλειψη οποιασδήποτε άκριτης χρήσης όσων λεν τα ξένα βιβλίαγια τη γνώση Ομήρου και Παυσανία, αναφορικά με τη λ. Λακεδαίμων, που έχουν. Είναι εκπληκτική η τεράστια γνώση τους. Μας προκαλεί θετική εντύπωση ακόμη η έλλειψη κάθε υβριστικής διάθεσης και μισαλλοδοξίας, η απουσία εμετικού υβρεολογίου έστω σε κάθε φράση τους, σύμφωνα με τα παραδείγματα των αρχαίων φιλοσόφων. Είναι παράδειγμα προς μίμηση  η αποφυγή χρησιμοποίησης αμεσοδημοκρατικών τσιτάτων με ψηλομύτικο νιτσεοελιτισμό. Όλα αυτά λείπουν απολύτως από αυτούς, οι οποίοι μας οδήγησαν να φτιάξουμε τη σελίδα αυτή. Χάρη σ’ αυτούς, μια νέα αρχαία Ελλάδα αρχίζει. Αλίμονο σ’ αυτούς που κρύβουν μέσα τους την έρημο, γιατί τι θα κάνουν με τόση άμμο εκτός από γιαλί και πλαζ. Κι αλίμονο, ΟΥΑΙ σ' αυτούς που απαγγέλουν κι όλο αναφέρουν το μανιχαϊστικό ποίημα του Λιαντίνη, που "απαιτεί" λαιμητόμο για τους "κακούς", καθότι αγνοούν ότι ο Ροβεσπιέρος, αν και έκοψε κεφάλια άλλων με τις γκιλοτίνες του, στο τέλος είδε και το δικό του κεφάλι να πέφτει στο καλάθι της γκιλοτίνας! Σ' αυτούς αφιερώνουμε, από το ποίημα Die Maßnahmen του Erich Fried, το δίστιχο: "Die Bösen werden geschlachtet,/ die Welt wird gut".

2 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Πηγές

-Αιλιανού, Ποικίλη Ιστορία και Αποσπάσματα, Lipsaea, in aedibus B.G. Teubneri, MDCCCLXVI.

-Αισχίνη, Κατά Τιμάρχου, εκδ. Ι. Ζαχαρόπουλος.

-Αισχύλου Τραγωδίες, μτφ. Ι.Γρυπάρης, εκδ. Γράμματα.

-Ακανθόπουλου Πρόδρομου Ι., Δρ. Θ., Κώδικας Ιερών Κανόνων και Εκκλησιαστικών Νόμων, εκδ. οίκος αφών Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη 1985.

-Αλκαίος, ’παντα, εκδ. Ι. Ζαχαρόπουλος.

-Αμμιανού Μαρκελλίνου, Rerum Gestarum Libri, London, William Heinemann Ltd, Cambridge, Massachusetts, Harvard University Press, MCMLXXII.

-Απολλοδώρου Βιβλιοθήκη, εκδ. Αφών Τολίδη.

-Αριστοτέλη, Αθηναίων πολιτεία, εκδ. Κάκτος.

-Αριστοτέλη, Ηθικά Νικομάχεια, εκδ. Κάκτος.

-Αριστοτέλη, Μετά τα Φυσικά, εκδ. Κάκτος.

-Αριστοτέλη, Περί ψυχής, εκδ. Ι. Ζαχαρόπουλος.

-Αριστοφάνη, Νεφέλες, εκδ. Κάκτος.

-Αριστοφάνη, Όρνιθες, εκδ. Πάπυρος.

-Βίος, Πολιτεία, Εικονογραφία, θαύματα και Ασματική Ακολουθία του οσίου και θεοφόρου πατέρος ημών Νίκωνος του "Μετανοείτε" (επανέκδοση από τον Νέο Ελληνομνήμονα του Σπ. Λάμπρου, 1908), Εν Αθήναις, Τύποις Ιωάνν. & Αριστ. Γ. Παπανικολάου, 1933 – Αρχιμανδρίτου Μελετίου Ευαγγ. Γαλανόπουλου.

-Βίος και πολιτεία και μερική θαυμάτων διήγησις του οσίου Νίκωνος του Μετανοείτε, νεοελληνική απόδοσις υπό του θεολόγου-φιλολόφου Γ. Κατσούλα, εκδ. Τήνος.

-Brun Jrsn, Ηράκλειτος, εκδ. Πλέθρον.

-Γοδεφρείδου Βιλλαρδουίνου, Η κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης, μτφ. Κ. Αντύπα, εκδ. Χατζηνικολή.

-Γρηγόριου Θεολόγου, Έργα, Πατερικαί εκδόσεις Γρηγόριος ο Παλαμάς.

-Γρηγόριου Νύσσης, Έργα, Πατερικαί εκδόσεις Γρηγόριος ο Παλαμάς.

-Διογένη Λαέρτιου, Βίων και γνωμών των εν φιλοσοφία ευδοκιμησάντων των εις δέκα το πρώτον, Loeb, William Heinemann Ltd, Cambridge, Massachusetts, Harvard University Press, in two vol., MCMLXVI και MCMLXX.

-Διόδωρος Σικελιώτης, ’παντα, εκδ. Κάκτος.

-Δίωνα Χρυσόστομου, Λόγος Ευβοϊκός ή Κυνηγός, εκδ. Ι. Ζαχαρόπουλος.

-Ελληνική Νομαρχία, Ανωνύμου του Έλληνος, εκδ. Αποσπερίτης.

-Επίκουρος, Ηθική, εισαγωγή-μετάφραση-σχόλια Γιώργος Ζωγραφίδης, εκδ. Έξαντας.

-Ευνάπιου, Βίοι φιλοσόφων και σοφιστών, Loeb, William Heinemann Ltd, Cambridge, Massachusetts, Harvard University Press, MCMLXVIII.

-Ευριπίδη, Βάκχαι, Ελληνικός Εκδοτικός Οργανισμός.

-Ευριπίδη, Ελένη, εκδ. Ι. Ζαχαρόπουλος.

-Ευριπίδη, Ηλέκτρα, Ελληνικός Εκδοτικός Οργανισμός.

-Ευριπίδη, Ηρακλής μαινόμενος, εκδ. Κάκτος.

-Ευριπίδη, Ιππόλυτος, Ελληνικός Εκδοτικός Οργανισμός.

-Ευριπίδη, Ιφιγένεια η εν Αυλίδι, Ελληνικός Εκδοτικός Οργανισμός.

-Ευριπίδη, Ιφιγένεια η εν Ταύροις, εκδ. Κέδρος.

-Ευριπίδη, Ίων, εκδ. Κάκτος.

-Ευριπίδη, Μήδεια, εκδ. Ι. Ζαχαρόπουλος.

-Ευριπίδη, Ορέστης, εκδ. Κάκτος.

-Ευριπίδη, Τρωάδες, Ελληνικός Εκδοτικός Οργανισμός.

-Ευριπίδη, Φοίνισσαι, εκδ. Κάκτος.

-Ευσέβιου Καισάρειας, Εκκλησιαστική ιστορία, Πατερικαί εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς».

-Ζώσιμου, Νέα Ιστορία, London, Green and Chaplin (1814).

-Ηρόδοτος, Μούσαι, εκδ. Ι. Ζαχαρόπουλος.

-Ησίοδου, Έργα και ημέραι, εισαγ.-μτφ.-σχόλια Παναγής Λεκατσάς, εκδ. Ι. Ζαχαρόπουλος.

-Ησίοδου, Θεογονία, μετάφραση Στ. Και Αγγ. Βλάχου, εκδ. Δημ. Ν. Παπαδήμα.

-Θαλής, Αναξίμανδρος, Αναξιμένης, εκδ. Έξαντας.

-Θεοδώρητου επισκόπου Κύρου, Εκκλησιαστική Ιστορία, εν Αθήναις, εκ του τυπογραφείου των καταστημάτων Σπυρίδωνος Κουσουλινού, πλατεία των Αγίων Θεοδώρων, 1902.

-Θουδικίδη, Πελοποννησιακός πόλεμος, εκδ. Ι. Ζαχαρόπουλος.

-Ιαμβικοί και ελεγειακοί ποιητές, εκδ. Κάκτος.

-Ιάμβλιχου, Περί του πυθαγορικού βίου, εκδ. Ζήτρος.

-Ιερώνυμου (αγ.), Viris illustribus, μτφ. Κ Σιαμάκης, Κέντρο Βυζαντινών Μελετών, Θες/κη.

-Ιουλιανός˙ άπαντα, εκδ. Κάκτος.

-Ιωάννου Γ., Τα δημοτικά μας τραγούδια, εισαγωγή-σχόλια, εκδ. Ερμής.

-Ιωάννη Δαμασκηνού, Εκδοσις αληθής της Ορθοδόξου πίστεως, εκδ. Πουρναρά.

-Ιωαννίδη Π.Κ., Ερμής ο Τριγμέγιστος, εκδ. Δίον.

-Ιωάννου Χρυσοστόμου, Έργα, Πατερικαί εκδόσεις Γρηγόριος ο Παλαμάς.

-Ιώσηπου Φλ., Κατ’ Απιώνος, εκδ. Πάπυρος.

-Η Καινή Διαθήκη, Βιβλική Εταιρία, Αθήναι

-Καμάρα Α. (επ.), Η αντιπαγανιστική νομοθεσία της Ύστερης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας μέσα από τους Κώδικες, εκδ. Κατάρτι.

-Κέλσου, Λόγος Αληθής, εκδ. Θύραθεν επιλογή.

-Κικέρωνα, De Legibus, Loeb, London, William Heinemann Ltd, Cambridge, Massachusetts, Harvard University Press, MCMLXX.

-Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, ΒΕΠΕΣ τ. 7, έκδοσις της Αποστολικής Διακονίας, 1956.

-Κολοκοτρώνη, Απομνημονεύματα, εκδ. Αφών Τολίδη.

-Λεξικό του Σουΐδα, εκδ. Θύραθεν.

-Λιουτπράνδου της Κρεμώνας, Πρεσβεία στην Κωνσταντινούπολη του Νικηφόρου Φωκά, εκδ. Στοχαστής.

-Λουκιανός, Έργα, εκδ. Ι. Ζαχαρόπουλος.

-Λουκιανού, Περί θυσιών, Loeb, William Heinemann Ltd, Cambridge, Massachusetts, Harvard University Press, MCMLXIX.

-Λουκιανού, Περί της Συρίης Θεού, Loeb, William Heinemann Ltd, Cambridge, Massachusetts, Harvard University Press, MCMLXIX.

-Λυσίας, ’παντα, εκδ. Κάκτος.

-Μακρυγιάννη Δ. Ηλ., Κοσμολογία και Ηθική του Δημόκριτου, εκδ. Γεωργιάδης.

-Μακρυγιάννη Γιάννη, Απομνημονεύματα, εκδ. Πέλλα.

-Μαρκελλίνου, Εκ των εις Θουκιδίδην σχολίων περί του βίου αυτού και της του λόγου ιδέας, Lipsiae, in aedibus B.G. Teubneri, MCMMIII.

-Μάρκου Αυρήλιου, Εις εαυτόν, εκδ. Ι. Ζαχαρόπουλος.

-Μεγάλου Αθανασίου, Έργα, Πατερικαί εκδόσεις Γρηγόριος ο Παλαμάς.

-Μεγάλου Βασιλείου, Έργα, Πατερικαί εκδόσεις Γρηγόριος ο Παλαμάς.

-Μέγας Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, Έκδοσις Α’, 1946, μετάφρασις εις το απλούν από τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη.

-Μενούνου Ιω., Κοσμά του Αιτωλού διδαχές και βιογραφία, εκδ. Τήνος.

-Μπουγάτσου I.Ν.Θ., Κοινωνική Διδασκαλία Ελλήνων Πατέρων, εκδ. Επτάλοφος ΑΒΕΕ.

-Migne, PG και PL

-Νικηφόρου, Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, Ιστορία Σύντομος, εκδ. Κανάκη.

-Ξενοφώντα, Ελληνικά, εκδ. Ι. Ζαχαρόπουλος.

-Ξενοφώντα, Λακεδαιμονίων Πολιτεία, εκδ. Ζήτρος.

-Ξενοφώντα, Οικονομικός, εκδ. Ι. Ζαχαρόπουλος.

-Ξενοφώντα, Συμπόσιον, εκδ. Ι. Ζαχαρόπουλος.

-Ομήρου Ιλιάδα, μετάφραση Ν. Καζαντζάκη-Ι.Θ. Κακριδή, εκδ. Βιβλιοπωλείο της Εστίας.

-Ομήρου, Οδύσσεια, μτφ Ζήσιμου Σιδέρη, ΟΕΔΒ ,1982.

-Ορφικοί ύμνοι, μετάφραση-σχόλια Δ.Π. Παπαδίτσας, Ελ. Λαδιά, εκδ. Εστία.

-Ορφικά, εκδ. Κάκτος.

-Παλατινή Ανθολογία, μτφ. - σχόλια Βασ. Ι. Λαζανάς, Αθήναι 1992.

-Παπαδόπουλου Θ., Δημόκριτος, εκδ. Gutenberg.

-Παυσανία, Αρκαδικά, εκδ. Κάκτος.

-Παυσανία, Ελλάδος Περιήγησις, Εκδοτικής Αθηνών Α.Ε.

-Παυσανία, Λακωνικά, εκδ. Κάκτος.

-Παυσανία, Μεσσηνιακά, εκδ. Κάκτος.

-Πλάτωνα, Αλκιβιάδης, εκδ. Ι. Ζαχαρόπουλος.

-Πλάτωνα, Απολογία Σωκράτους, εκδ. Κάκτος.

-Πλάτωνα, Επινομίς, εκδ. Κάκτος.

-Πλάτωνα, Θεαίδητος, εκδ. Ι. Ζαχαρόπουλος.

-Πλάτωνος, Νόμοι, εκδ. Κάκτος.

-Πλάτωνος, Πολιτεία, μτφ Ι. Γρυπάρης, εκδ. Ι. Ζαχαρόπουλος.

-Πλάτωνος, Τίμαιος, εκδ. Ι. Ζαχαρόπουλος.

-Πλίνιου, Naturalis Historia, Loeb, William Heinemann Ltd, Cambridge, Massachusetts, Harvard University Press, MCMLXVIII.

-Πλούταρχου, Αγησίλαος, εκδ. Κάκτος.

-Πλούταρχου, Αίτια Ρωμαϊκά, εκδ. Κάκτος.

-Πλούταρχου, Αλκιβιάδης, εκδ. Ι. Ζαχαρόπουλος.

-Πλούταρχου, Αποφθέγματα Λακωνικά, εκδ. Ι. Ζαχαρόπουλος.

-Πλούταρχου, Γαμικά παραγγέλματα, εκδ. Κάκτος.

-Πλούταρχου, Ει καλώς είρηται το λάθε βιώσας, εκδ. Κάκτος.

-Πλούταρχου, Θεμιστοκλής, εκδ. Ι. Ζαχαρόπουλος.

-Πλούταρχου, Λυκούργος, εκδ. Ι. Ζαχαρόπουλος και «Βιβλιοθήκη των Ελλήνων», Ελληνικός Εκδοτικός Οργανισμός.

-Πλούταρχου, Νικίας, εκδ. Νεφέλη.

-Πλούταρχου, Ότι ουδέ ηδέως ζην έστιν κατ’ Επίκουρον, εκδ. Κάκτος.

-Πλούταρχου, Ότι παραδοξότερα οι Στωικοί των ποιητών λέγουσιν, εκδ. Κάκτος.

-Πλουτάρχου, Περικλής, εκδ. Ι. Ζαχαρόπουλος.

-Πλούταρχου, Περί Ίσιδος και Οσίριδος, εκδ. Ι. Ζαχαρόπουλος.

-Πλούταρχου, Περί μοναρχίας και δημοκρατίας και ολιγαρχίας, εκδ. Κάκτος.

-Πλούταρχου, Περί παίδων αγωγής, εκδ. Γρηγόρη.

-Πλούταρχου, Περί Στωικών εναντιωμάτων, εκδ. Κάκτος.

-Πλούταρχου, Περί της Αλεξάνδρου τύχης ή αρετής, εκδ. Ι. Ζαχαρόπουλος.

-Πλούταρχου, Περί της Ηροδότου κακοηθείας, εκδ. Κάκτος.

-Πλούταρχου, Περί του εμφαινομένου προσώπου τω κύκλω της σελήνης, εκδ. Κάκτος.

-Πλούταρχου, Περί των εκλελοιπότων χρηστηρίων, εκδ. Κάκτος.

-Πλούταρχου, Περί των κοινών εννοιών προς τους Στωικούς, εκδ. Κάκτος.

-Πλουτάρχου, Σόλων, εκδ. Ι. Ζαχαρόπουλος και «Βιβλιοθήκη των Ελλήνων», Ελληνικός Εκδοτικός Οργανισμός.

-Πλούταρχου, Τα παλαιά των Λακεδαιμονίων επιτηδεύματα, εκδ. Κάκτος.

-Πολύβιου, Ιστορίαι, Ελληνικός Εκδοτικός Οργανισμός.

-Πορφύριου, Η ζωή του Πυθαγόρα, εκδ. Πύρινος Κόσμος.

-Πορφύριου, Περί αποχής εμψύχων, Socièté D’ édition “Les Belles Lettress”, Paris 1979.

-Προκόπιου, Ιστορία των Πολέμων, εκδ. Νέα Σύνορα-Α.Α. Λιβάνη.

-Προκόπιου, Περί κτισμάτων, εκδ. Γεωργιάδης.

-Σένεκα, De Ira, Loeb, London, William Heinemann Ltd, Cambridge, Massachusetts, Harvard University Press, MCMLXIII.

-Σιαμάκη Κ., Εξωχριστιανικές μαρτυρίες για το Χριστό και τους Χριστιανούς, έκδ. Ι. Μ. Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας.

-Σκουτερόπουλου Ν.Μ., Η αρχαία σοφιστική, εκδ. Γνώση.

-Σουετώνιου, Η ζωή των Καισάρων, εκδ. Παρασκήνιο.

-Σοφοκλή, Αντιγόνη, εκδ. Ι. Ζαχαρόπουλος.

-Σοφοκλή, Οιδίπους τύραννος, εκδ. Κάκτος.

-Σταμπουλή Χρήστου, Αρχαίος Ελληνικός Αθλητισμός, ιδεώδες και πραγματικότητα, εκδ. Έξαντας.

-Στράβωνα, Γεωγραφικά, εκδ. Πάπυρος, Αθήναι 1965.

-Σωκράτους Σχολαστικού, Εκκλησιαστική ιστορία, εν Αθήναις, εκ του τυπογραφείου των καταστημάτων Σπυρίδωνος Κουσουλινού, πλατεία Αγίων Θεοδώρων, 1901.

-Τάκιτου, Ab excessu divi Augusti, Loeb, London, William Heinemann Ltd, Cambridge, Massachusetts, Harvard University Press, MCMLXII.

-Τάκιτου, Agricola, Loeb, London, William Heinemann Ltd, Cambridge, Massachusetts, Harvard University Press, MCMLXX.

-Τίτου Λίβιου, Ab Urbe condita, Loeb, William Heinemann Ltd, Cambridge, Massachusetts, Harvard University Press, MCMLXVII.

-Φραντζή Γ. - Μπαρμπάρο Ν., Η ’λωση της Πόλης, εκδ. Νέα Σύνορα-Α.Α. Λιβάνη.

-Το Χρονικό του Μωρέος, εκδ. Εκάτη.

Μελέτες

-Αλεξίου Ι. Γ., Ο Φλογερός Μαχητής, ’γιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, εκδ. Ζωής.

-Αμάντου Κ.,  Ιστορία του Βυζαντινού Κράτους, τύποις Αθ. Α. Παπασπύρου, 1939.

-Αρβελέρ Ε., Η πολιτική ιδεολογία της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, εκδ. Ψυχογιός.

-Βακαλόπουλου Απ., Η Πορεία του Γένους, "οι εκδόσεις των φίλων".

-Βασιλειάδη Ν. Π., Αρχαιολογία και Αγία Γραφή, εκδ. Αδελφότητος θεολόγων «Ο Σωτήρ».

-Βενιζέλου Θ. Β., Περί του ιδιωτικού βίου των αρχαίων Ελλήνων, α' έκδοση Αθήναι 1873, επανέκδ. Δημιουργία.

-Βυζάντιο και Ευρώπη, Συμπόσιο, Παρίσι, Maison de l' Europe, εκδ. Ελληνικά Γράμματα.

-Barbagallo C., Τα αίτια παρακμής της Αρχαίας Ελλάδος, εκδ. Δημιουργία.

-Baynes H. - Moss H.St.L.B., Βυζάντιο˙ εισαγωγή στον Βυζαντινό πολιτισμό, εκδ. Δημ. Ν. Παπαδήμας.

-Beck Hans-Georg, Η βυζαντινή Χιλιετία, εκδ. Μορφωτικού ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης.

-Bernard André, Έλληνες μάγοι, μτφ. Ιωσήφ Καμάρης, εκδ. Εστία.

-Borneman Ernst, Η Πατριαρχία, εκδ. Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τράπεζας.

-Boyd Robert T., Tells, Tombs and Treasure, Bonanza Books - New York 1969

-Burckhardt J., Οι Έλληνες και οι θεοί τους, Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου.

-Γεωργαλά Γ. Κ., Αντιβυζαντινισμός, εκδ. Ερώδιος.

-Γεωργούλη Κων. Δ., Αριστοτέλης ο Σταγειρίτης, εκδ. Ιστορικής και λαογραφικής εταιρίας Χαλκιδικής.

-Γιανναρά Χρ., Ορθοδοξία και Δύση στη νεώτερη Ελλάδα, εκδ. Δόμος.

-Γογγάκη Κ., Οι αντιλήψεις των αρχαίων Ελλήνων για τον αθλητισμό, τυπωθήτω - Γιώργος Δαρδανός.

-Γουδή Δημήτριου Γ., Τα μυστήρια της Ελευσίνος, Αθήναι 1935, επανέκδ. εκδ. Δημιουργία, Αθήνα 1990.

-Cary M., Ρωμαϊκή Ιστορία, εκδ. Μίνωας, Αθήνα 1960.

-Chuvin Pierre, Οι τελευταίοι Εθνικοί, εκδ. Θύραθεν.

-Δημαρά Κ. Θ. και Σβορώνου Νίκου, Η μέθοδος της ιστορίας, εκδ. ’γρα.

-Δημητρακόπουλου Φώτη, Βυζάντιο και Νεοελληνική διανόηση στα μέσα του δέκατου ένατου αιώνος, εκδ. Καστανιώτη.

-Δραγούμη Ι., Ελληνικός Πολιτισμός, εκδ. Φιλόμυθος.

-Davies Paul, Θεός και μοντέρνα Φυσική, εκδ. Κάτοπτρο.

-Doods E.R., Εθνικοί και Χριστιανοί σε μια εποχή αγωνίας, εκδ. Αλεξάνδρεια.

-De Coulanges Fustel, Η αρχαία Πόλη, εκδ. Ειρμός.

-Dodds E. R., Οι Έλληνες και το παράλογο, εκδ. Καρδαμίτσα.

-Droysen J. G., Ιστορία των Διαδόχων του Μεγάλου Αλεξάνδρου, μτφρ. Ρ. Σ. Αποστολίδη, εκδ. Τράπεζας Πίστεως.

-Dzielska M., Υπατία η Αλεξανδρινή, εκδ. Εναλιος.

-Ελ Αμπαντί Μουσταφά, Η αρχαία βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, εκδ. Σμίλη.

-Ελληνική Μυθολογία, Εκδοτικής Αθηνών.

-Εφταλιώτη Α., Ιστορία της Ρωμιοσύνης, τυπογραφείο της Εστίας, Αθήνα 1901.

-Flaceliére Robert,  Ο Δημόσιος και ιδιωτικός βίος των αρχαίων Ελλήνων, εκδ. Παπαδήμα.

-Ζακυθηνού Διον. Α., Βυζάντιον, κράτος και κοινωνία, εκδ. Ίκαρος, Αθήναι 1951.

-Ζακυθηνού Δ., Η βυζαντινή Ελλάς 392-1453, Αθήναι 1965.

-Ζήση Θ. Ν., Εισαγωγή στον Πλάτωνα, εκδ. Αφών Κυριακίδη.

-Ζήση Θ. Ν., Επομένοι τοις θείοις πατράσι. Αρχές και κριτήρια της Πατερικής Θεολογίας, εκδ. Βρυέννιος.

-π. Θ. Ν. Ζήση, Ο Πατριάρχης Γρηγόριος Ε' στη συνείδηση του Γένους, εκδ. οίκος Αφών Κυριακίδη.

-Ζωγράφου Λ., Αντιγνώση, εκδ. Αλεξάνδρεια.

-Ζωγράφου Λ., Από τη Μηδεια στη Σταχτοπουτα˙ η ιστορία του φαλλού, εκδ. Αλεξάνδρεια.

-Gibbon E., The decline and fall of the Roman Empire, Collier Books, N.Y., N.Y.

-Gregorovius F., Ιστορία των Αθηνών, Βιβλιοθήκη Μαρασλή, τύποις Π.Δ. Σακελλαρίου, Αθήναι 1904.

-Gyömörey L., Η δύση της Δύσης, εκδ. Παπαζήση.

-Hook Samuel Henry, Μυθολογία της Μέσης Ανατολής, εκδ. Αρίων.

-Hunger H., Ο κόσμος του βυζαντινού βιβλίου, εκδ. Καρδαμίτσας.

-Ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, εκδ. Πανεπιστημίου Καίμπριτζ, ελλ. εκδ. Μέλισσα.

-Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτικής Αθηνών Α.Ε.

-Jones A. M., Ο Κωνσταντίνος και ο εκχριστιανισμός της Ευρώπης, εκδ. Γαλαξίας.

-Καλαϊτζάκη Βασ. Ι., Η Κρήτη και οι Σαρακηνοί, εκδ. ΡΩΝΤΑ.

-Καλαντζάκη Στ. Ε., Δρ. Θ., Εν Αρχή εποίησεν ο Θεός. Ερμηνευτική ανάλυση των περί δημιουργίας διηγήσεων της Γενέσεως, εκδ. Πουρναρά.

-Καλόπουλου Μ., Βιβλική θρησκεία. Το μεγάλο ψέμμα, Θεσσαλονίκη.

-Καραβιδόπουλου Ιω. Δ., Απόκρυφα Χριστιανικά Κείμενα, εκδ. Π. Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1999.

-Καραγιαννόπουλου Ι., Ιστορία του Βυζαντινού Κράτους, εκδ. Βάνιας.

-Καραγιαννόπουλου Ιω. Ε., Ιστορία Βυζαντινού Κράτους, εκδ. Βάνιας, ανατύπωση Ε’, 1995.

-Κονδύλη Π., Ο Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός, εκδ. Θεμέλιο.

-Κορδάτου Γιάνη, Ακμή και παρακμή του Βυζαντίου, εκδότης Πέτρος Δ. Καραβάκος, Αθήνα 1953.

-Κορδάτου Γ., Αρχαίες θρησκείες και Χριστιανισμός, εκδ. Μπουκουμάνη.

-Κορδάτου Γ., Ιησούς Χριστός και Χριστιανισμός, εκδ. Μπουκουμάνη.

-Κορδάτου Γιάνη, Ιστορία της Αρχαίας Ελληνικής Φιλοσοφίας, εκδ. Μπουκουμάνη.

-Κουκουλέ Φαίδωνος, Βυζαντινών βίος και πολιτισμός, εκδ. Παπαζήση.

-Kirk E. S. - Raven J. E. -.Schofield M, Οι προσωκρατικοί φιλόσοφοι, μτφ. Δ. Κούρτοβικ, εκδ. Μορφωτικού ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης.

-Κυριακίδου-Νέστορος ’λκη, Λαογραφικά μελετήματα, εκδ. Νέα σύνορα-α.λιβάνης.

-Κωνσταντινιάς ήτοι περιγραφή Κωνσταντινουπόλεως συνταχθείσα παρά ανδρός φιλολόγου και φιλαρχαιολόγου, εν Βενετία 1824, επανέκδ. εκδ. Νέας Πορείας.

-Λαμπροπούλου ’ννας, Ο ασκητισμός στην Πελοπόννησο κατά τη μέση βυζαντινή περίοδο, Ιδρυμα Γουλανδρή-Χορν, Αθήνα 1994.

-La Vey Anton, The Satanic Bible, Avon Books.

-Lemerle P., Ο πρώτος βυζαντινός ουμανισμός, εκδ. Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τράπεζας.

-Linnér Sture, Ιστορία του Βυζαντινού Πολιτισμού, εκδ. Γκοβοστή.

-Μακρή Σπ. Γ., καθηγητή αναισθησιολογίας ΑΠΘ, Η επιστήμη μπροστά στη σταύρωσι και στην ανάστασι του Ιησού Χριστού, Θεσσαλονίκη 1981.

-Μαντζαρίδη Γεώργιου Ι., Χριστιανική Ηθική, εκδ. Πουρναράς.

-Μαρκόπουλου Θ., Στο σχολείο με χαρτί και καλαμάρι, εκδ. Καλειδοσκόπιο.

-Μάρξ Κ. - Ένγκελς Φρ., Η Ελλάδα, η Τουρκία και το Ανατολικό Ζήτημα, μτφ. Π. Κονδύλη, εκδ. Γνώση.

-Ματσούκα Νίκου Α., Δογματική και συμβολική Θεολογία, τ. Α’: εισαγωγή στη θεολογική γνωσιολογία, εκδ. Πουρναρά.

-Ματσούκα Ν. Α., Επιστήμη, φιλοσοφία και θεολογία στην Εξαήμερο του Μ. Βασιλείου, εκδ. Πουρναρά.

-Ματσούκα Ν. Α., Ιστορία της Βυζαντινής Φιλοσοφίας, εκδ. ΒΑΝΙΑΣ.

-Ματσούκα Ν. Α., Ιστορία της Φιλοσοφίας, Αρχαίας Ελληνικής- Βυζαντινής-Δυτικοευρωπαϊκής, εκδ. Πουρναρά.

-π. Γεώργιου Δ. Μεταλληνού, Παγανιστικός Ελληνισμός ή Ελληνορθοδοξία;, εκδ. Αρμός.

-Μηλιαράκη Αντ., Ιστορία του βασιλείου της Νίκαιας και του Δεσποτάτου της Ηπείρου, 1898, ανετύπωσαν οι βιβλιοπώλαι Δ.Ν. Καραβιάς, Ε.Κ. Λάζος, Αθήναι 1994.

-MacDowell Douglas M., Σπαρτιατικό δίκαιο, εκδ. Παπαδήμα.

-MacDowell Douglas M., Το δίκαιο στην Αθήνα των κλασικών χρόνων, εκδ. Παπαδήμα.

-Mango Cyril, Βυζάντιο. Η αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης, εκδ. Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης.

-Mauthner Fritz, Ο αθεϊσμός στην αρχαιότητα, Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου.

-Νεοπαγανισμός, η απειλή από το παρελθόν, εκδ. Αποστολικής διακονίας.

-Νίτσε Φρ., Ο αντίχριστος, Εκδοτική Θεσσαλονίκης.

-Νίτσε Φρ., Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα, β’ έκδοση, εκδ. Δωδώνη.

-Νυσταζοπούλου-Πελεκίδου Μ., Βυζάντιο και Σλάβοι – Ελλάδα και Βαλκάνια (6ος-20^ος αι.), εκδ. Βάνιας.

-Nilsson M., Η Αρχαία Ελληνική Θρησκεία, εκδ. Παπαδήμα.

-Nilsson M., Η Ελληνική λαϊκή θρησκεία, εκδ. «Η βιβλιοθήκη του φιλολόγου».

-Norwich J. J., Σύντομη Ιστορία του Βυζαντίου, εκδ Γκοβοστη, Δ’ εκδοση, 1997.

-Παπανικολόπουλου Τζίμη, Παλλάδας ο Αλεξανδρεύς και το τέλος μιας εποχής, εκδ. Πολύτυπο.

-Παπανούτσου Ε. Π., Το θρησκευτικό βίωμα στον Πλάτωνα, εκδ. Δωδώνη.

-Παπαρηγόπουλου Κ., Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, 1885, επανέκδ. εκδ. Κάκτος, 1992.

-Παπαχατζή Ν., Η θρησκεία στην Αρχαία Ελλάδα, Εκδοτικής Αθηνών.

-Πλακογιαννάκη Κ. Μ., Δημόσιος και ιδιωτικός βίος και πολιτισμός των Βυζαντινών, εκδ. οίκος Κυρομάνος.

-Ράνσιμαν Στ., Βυζαντινός πολιτισμός, εκδ. Γαλαξίας.

-Ράνσιμαν Στ., Η τελευταία βυζαντινή αναγέννηση, εκδ. Δόμος.

-Ρασσιά Βλ. Γ., Μια Ιστορία Αγάπης, β’ έκδοση, εκδ. Ανοιχτή Πόλη, 2005.

-Ρασσιά Βλ. Γ., Υπέρ Της Των Ελλήνων Νόσου, β' έκδοση, τ. 3, εκδ. Ανοιχτή πόλη. 

-Ρωμανίδη Ι., Ρωμηοσύνη Ρωμανία Ρούμελη, εκδ. Πουρναρά.

-Ρωμανίδη Ι., Το προπατορικό αμάρτημα, εκδ. Δόμος.

-Reynolds L. D. και Wilson N. G., Αντιγραφείς και φιλόλογοι, εκδ. Μορφωτικού ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης.

-Reinsberg Carola,  Γάμος, εταίρες και παιδεραστία στην αρχαία Ελλάδα, εκδ. Παπαδήμα.

-Runciman St., The Great Church in Captivity, Cambridge University Press, 1968.

-Runciman Steven, The Fall of Constantinople, Cambridge University Press.

-Russel B., Ιστορία της Δυτικής Φιλοσοφίας, εκδ. Ι.Δ. Αρσενίδης και ΣΙΑ. 

-Σάκκου Στ. Ν., Εισαγωγή εις την Καινήν Διαθήκην, β' έκδοση, ΑΠΘ - τμήμα εκδόσεων.

-Σβορώνου Ν. Γ., Ανάλεκτα νεοελληνικής ιστορίας και ιστοριογραφίας, εκδ. Θεμέλιο.

-Σιαμάκη Κ., Οι έκφυλοι, Θεσσαλονίκη 2003.

-Σιέττου Γ., Ο ανθελληνισμός στα πατερικά και εκκλησιαστικά κείμενα, εκδ. Εύανδρος.

-Σιέττου Γ., Τα Υακίνθια Μυστήρια, εκδ. Aldebaran.

-Σιμόπουλου Θεόφ. Ν., Μάρτυρες και αγωνισταί Ιεράρχαι, εκδοτικόν γραφείον «Σείριος», 1972.

-Σιμόπουλου Κ., Βασανιστήρια και εξουσία, Αθήνα 1987.

-Σιμόπουλου Κ., Η λεηλασία και καταδρομή των Ελληνικών Αρχαιοτήτων, Αθήνα 1997.

-Σιμόπουλου Κ., Μύθος, απάτη και βαρβαρότητα οι Ολυμπιάδες, εκδ. Στάχυ.

-Σιμόπουλου Κ., Ο Μύθος των μεγάλων της ιστορίας, Αθήνα 1995.

-Σκαλιέρη Γ. Κ., Λαοί και φυλαί της Μικράς Ασίας, εν Αθήναις1922, β’ έκδ. ΡΗΣΟΣ.

-Σκοπετέα Έ., Το «πρότυπο βασίλειο» και η Μεγάλη Ιδέα, εκδ. Πολύτυπο.

-Σπανδάγου Β. -Ρ. Σπανδάγου-Δ. Τραυλού, Οι θετικοί επιστήμονες της βυζαντινής εποχής, εκδ. Αίθρα.

-Στεφανίδη Βασ. Κ., Εκκλησιαστική Ιστορία, 4η έκδοση 1978, εκδ. Αστήρ.

-Salles Catherine,  Η άλλη όψη της Αρχαιότητας. Ο υπόκοσμος, εκδ. Παπαδήμα.

-Sandars N. K., Οι λαοί της θάλασσας, εκδ. Οδυσσέας.

-Stark Rodney, The rise of Christianity, Princeton University Press.

-Τατάκη Β.Ν., Η Βυζαντινή Φιλοσοφία, εκδ. Εταιρίας Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας, 1977.

-Τρεμπέλα Π.Ν., Υπόμνημα εις τας Πράξεις των Αποστόλων, εκδ. Αδελφότης θεολόγων ο Σωτήρ, τρίτη έκδοση, 1991

-Τρεμπέλα Π.Ν., Υπόμνημα εις το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον, εκδ. Ζωή, τέταρτη έκδοση.

-Τριαντάρη-Μαρά Σωτηρίας, Η γνώση και η πίστη στον Ιωάννη Φιλόπονο, εκδ. Επέκταση.

-Τσάγγα Ν., Μάτζικερτ, η αρχή του τέλους του μεσαιωνικού Ελληνισμού, εκδ. Γκοβοστή.

-Τσεζαρέτι Πάολο, Θεοδώρα˙ η άνοδος μιας αυτοκράτρειας, εκδ. Ωκεανίδα.

-Τσέντου Γιάννη Κ., Ιουλιανός ο Παραβάτης, εκδ. Τήνος.

-Τoynbee A., Οι Έλληνες και οι κληρονομιές τους, εκδ. Καρδαμίτσα.

-Φαινόμενα Νεοειδωλολατρίας˙ Δωδεκαθεϊσμός, Υποτίμηση Παλαιάς Διαθήκης, Ολυμπιακοί Αγώνες. Πρακτικά Επιστημονικού Συνεδρίου, Θεσσαλονίκη 25-27 Μαΐου 2003, Εταιρία Ορθοδόξων Σπουδών, εκδ. Θεοδρομία.

-Φινκελστάιν Ίσραελ και Σίλμπερμαν Νιλ ’σερ, Βίβλος. Η αλήθεια μέσα από τις ανασκαφές, εκδ. Κάκτος.

-Φούγια Μεθόδιου Γ., Ελληνισμός και Ιουδαϊσμός, εκδ. Νέα Σύνορα-Α.Α. Λιβάνη.

-Χατζηφώτη Ι.Μ., Βυζάντιο και Εκκλησία, εκδ. Αποστολικής Διακονίας.

-Χατζηφώτη Ι. Μ., Ορθοδοξία και Αρχαίος Ελληνισμός, εκδ. Ελληνικά Γράμματα.

-Χατζηαντωνίου Κ., Εθνικισμός και Ελληνικότητα, εκδ. Πελασγός.

-Χρήστου Π. Κ., Οι περιπέτειες των εθνικών ονομάτων των Ελλήνων, εκδ. οίκος Κυρομάνος.

-Χριστιανική Θεσσαλονίκη, ΚΓ' Δημήτρια, Β' Επιστημονικό Συμπόσιο, εκδ. Κεντρο Ιστορίας Θεσσαλονίκης του δήμου Θεσσαλονίκης, Αρ. 4, Θεσ/κη 1994.

-Vernant Jean Pierre, Μύθος και σκέψη στην αρχαία Ελλάδα, εκδ. Νεφέλη.

Εφημερίδες

Ελευθεροτυπία

Το Βήμα

Έθνος

Περιοδικά

Βυζαντινός Δόμος

Σύναξη

Ε-Ιστορικά

Δαυλός

Διιπετές

Θεοδρομία

Ελλοπία

’ρδην

Ανοιχτή πόλη  

Εγκυκλοπαίδειες

Σύγχρονος Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη

Υδρία

Πάπυρους Λάρους Μπριττάνικα

Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν του Ήλιου

Παιδεία

Ιστοσελίδες  

www.apologitis.com

www.oodegr.com

www.jesusportal.org/magazine/articleslist.htm

www.argyropoulos.tk

www.tectonics.org

www.christian-thinktank.com

www.newadvent.org/fathers/

www.ecclesia.gr

www.astro.noa.gr

Θ. Ζιάκα, Γιατί έγιναν οι Έλληνες χριστιανοί;

"Κωστής Παλαμάς και Ρωμηοσύνη"  

"Πότε οι Μανιάτες έγιναν Χριστιανοί" - Ανάργυρου Κουτσιλιέρη, Δρ. Φιλοσοφίας 

Εκκλησία και Κατοχή (τελευταίος σύνδεσμος)

http://www.iospress.gr/ios1999/ios19990207c.htm και http://www.iospress.gr/mikro1999/mikro19990213.htm

ΚΑΤΑ ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ ΣΤΗΛΙΤΕΥΤΙΚΟΙ ΛΟΓΟΙ Α' & Β'  

«Οι αρχαίοι Ελληνες στην νεοελληνική λαϊκή παράδοση» Γ. Κακριδή

Λουκιανού, Νεκρικοί διάλογοι Διογένη-Ηρακλή και Μίνωα-Σώστρατου