Ο Ανώνυμος Απολογητής αναγγέλλει
την γέννηση του Ι.Χ.Θ.Υ.Σ. εις τον αρχαίο κόσμο.
Αυτή εδώ
η σελίδα αιτιολογεί τον απολογητικό αγώνα υπέρ Ι.Χ.Θ.Υ.Σ. (Ιησού, Χριστού, Θεού, Υιός, Σωτήρ).
Ο
απολογητικός αυτός αγώνας δόθηκε δια τους εξής λόγους :
Από μικρός μεγάλωσα όπως πλήθος άλλων συμπατριωτών
μου, δηλαδή πάντα με το πρόσωπο γυρισμένο εις την αρχαιότητα. Πάντα
προσκολλημένος στις διηγήσεις και αφηγήσεις της μυθολογίας μας, η οποία
ήταν στο Δημοτικό το αγαπημένο μου μάθημα. Πάντοτε λάτρευα την ιστορία
των αρχαίων μας προγόνων, μου άρεσε η αρχαιοελληνική τεχνική και
καλαισθησία. Κατόπιν διδάχθηκα και την ιστορία του Βυζαντίου και το
τέλος της δόξης το 1453. Στιγμή χαραγμένη σε όλες τις μνήμες των Ελλήνων
είτε Εθνικών είτε Χριστιανών. Από τότε ξεκινούσαν τα βάσανα ώσπου μια
μέρα του Μαρτίου τελείωσαν και το κεφάλι σηκώθηκε πάλι ατενίζοντας πάλι
ελεύθερα τον ουρανό και τον Ήλιο (της δικαιοσύνης).
Ο κεκοιμημένος τώρα πια παππούς μου, σαν άξιος
νεοέλληνας και συνεχιστής της αρχαίας αγάπης προς το έθνος και το κράτος
πολέμησε γενναία, όπως τόσοι άλλοι, εις τους 2 Βαλκανικούς πολέμους
και στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Υπήρξε μεγάλη προσωπικότητα για μένα,
διότι πάντα είχε μια ιστορία να σου πει από τα περασμένα, και συνήθως ήταν ιστορία
κατορθωμάτων και ιστορικών γεγονότων πέρα από τα τετριμμένα των
περιοδικών και των τηλεοπτικών σταθμών. Και εγώ σαν παιδί τότε ζητούσα
συνεχώς να ακούω για κατορθώματα. Ο παππούς μου ήταν πολύ θρήσκος και
Ορθόδοξος εις το δόγμα.
Στην νήσο Κέρκυρα υπάρχει ένα παλάτι κατασκευασμένο από τον αυτοκράτορα
της Γερμανίας Γουλιέλμο Β΄, τον ονομαστό Κάιζερ, αφιερωμένο εις τον
αρχαίο μας ήρωα Αχιλλέα. Προς τούτο το παλάτι ονομάσθηκε Αχίλλειον
και χαρίστηκε εις την πριγκίπισσα Ελισάβετ (Σίσσυ) της Αυστρίας η οποία
έπασχε από κατάθλιψη. Σε αυτό το παλάτι αυτή και διαμένοντας 2-3 χρόνια
εις το νησί ξαναβρήκε την χαρά για ζωή. Από τότε πέρασε κοντά ένας
αιώνας μέχρι που εγώ να γεννηθώ να μεγαλώσω και να επισκεφτώ τον εν
λόγω χώρο του παλατιού. Ο εν λόγω χώρος είναι διάσπαρτος από απομιμήσεις
αρχαίων αγαλμάτων, όπως των μουσών αλλά κυρίως είναι αφιερωμένος στον
Αχιλλέα. Ένα εκ των αγαλμάτων του ήρωα έχει πολύ μεγάλες διαστάσεις. Το
εν λόγω λοιπόν παλάτι επισκέφτηκα ελάχιστες φορές όπου εκστασιάστηκα
στην ιστορική μνήμη μπροστά σ’ αυτόν τον αρχαίο ήρωα, παρόλα τα υπερήφανα πάθη του. Εκεί λοιπόν
σκέφτηκα τους αρχαίους χρόνους της Ελλάδας, τους κόπους και τις
θυσίες των ανθρώπων, τους φιλόσοφους και τους μύθους της, και ένα σωρό άλλα που μόνο μια
ζωηρή φαντασία μπορεί να συνθέσει, πέρα από τουριστικές τετριμμένες
επισκέψεις και εξ ολοκλήρου συγκεντρωμένος και ατάραχος εις τα μονοπάτια
του χρόνου.
Παρ’ όλο όμως τον θαυμασμό μου για την αρχαιότητα
ουδέποτε θεωρούσα σαν πραγματικούς θεούς τους αρχαίους, και ας μην είχα ακόμη αποκτήσει ούτε συνείδηση
περί Θεού αλλά ούτε και περί Χριστού.
Τα χρόνια πέρασαν και ήλθαν κάποτε καιροί δύσκολοι και
αυτό-συνειδητοποίησης και θα ήμουν πολύ πιο ρεαλιστικός και αληθής
λέγοντας ότι απόκτησα με μιας το «γνώθι σαυτόν».
Και έφθασε μαζί και η ώρα επιλογής Θεού. Και ο Θεός που εκείνος
περισσότερο συμβάδιζε με την αυτογνωσία μου ήταν αυτός που βρίσκεται στο
πρώτο αίτιο (βλέπε παρακάτω)
Κατόπιν την επιλογής του Θεού μου, ξαναπέρασαν τα
χρόνια και το ενδιαφέρον μου πάντοτε για τους αρχαίους συνεχίζονταν. Κάποια
μέρα περιπλανώμενος εις το διαδίκτυο βρέθηκα σε μια σελίδα, που
αργότερα κατάλαβα τον Εθνικό θρησκευτικό της προσανατολισμό. Κατόπιν
αργότερα περιπλανώμενος στην πόλη μου ανακάλυψα σε κάποιο περίπτερο,
κινούμενος πάλι από αρχαιοελληνικό ενδιαφέρον, ένα περιοδικό που και κι
αυτό είχε Εθνικό θρησκευτικό προσανατολισμό. Από τότε αγόρασα και
διάβασα αρκετή Εθνική θρησκευτική «ύλη» και οδηγήθηκα σε όλη αυτήν
την εργασία υπέρ «Ι.Χ.Θ.Υ.Σ». Φθάνοντας λοιπόν σε αυτό το σημείο,
ετούτης εδώ της εργασίας έχω να δηλώσω σαν «πρώτο αίτιον» της ότι:
Θεός μου είναι ο Ιησούς Χριστός με όλα όσα
συνεπάγονται εξ αυτής μου της αποδοχής.
Η συνεχής Εθνική θρησκευτική ρήση Χριστός = μη Έλληνας
=> Χριστιανός = μη Έλληνας δεν με βρίσκει διόλου σύμφωνο διότι όπως
καταλαβαίνει κανείς η επιλογή του Θεού μου είναι προσωπική υπόθεση
και σαν τέτοια πρέπει να τυγχάνει ανάλογου σεβασμού. Αλλά αυτό δεν είναι
ο μόνος λόγος αυτής της εργασίας, υπάρχει και ο παράλληλος το οποίο
παραθέτω κάτωθι και αποτελεί το «δεύτερο αίτιον»
Δεν θα δεχθώ από κανέναν σε αυτόν τον κόσμο την
προσβολή ότι δεν είμαι Έλληνας, επειδή δεν τυγχάνω πολυθεϊστής και δη
Εθνικός.
Αλλά βέβαια το θέμα δεν τελειώνει εδώ. Επειδή
διάφοροι πολυθεϊστές για να υποστηρίξουν την θρησκεία τους αναιρούν την
Βυζαντινή ιστορία ή και τον Μ. Αλέξανδρο, οδηγούμαι και έχω ένα τελευταίο
αίτιον για αυτήν την εργασία. Το «τρίτον αίτιον» λοιπόν είναι ότι:
Αποδέχομαι την ελληνική ιστορία έως έχει και με τις
«καλές» και τις «κακές» στιγμές της, και δεν καταργώ ούτε αποποιούμαι
την αρχαία, την βυζαντινή και την νεοελληνική ιστορία εν τω συνόλω αλλά
και ούτε και εν μέρει.
Μέσα μου κυλά Κύριοι «Ιχώρ» αλλά αυτό το «Ιχώρ»
είναι αφιερωμένο εις τον Ι.Χ.Θ.Υ.Σ., διότι μόνο Αυτός μπορεί να το αναγάγει σε πραγματικό «Ιχώρ» και κανείς άλλος.
